مبحث دوم جهاد در راه خدا

خلافى در بين مسلمانان وجود ندارد كه پايه‌هاى دين و تقويت اركان اسلام، به شمشير مولا امير المؤمنين 7 استوار گرديد. در اين امر، كسى بر او سبقت نگرفت و پس از او نيز كسى به مرتبه او نرسيد. او شجاع، نيرومند در ميدان جنگ، شمشير خدا و زداينده اندوه و حزن از چهره رسول اللَّه 6 بود، چنان كه فرشتگان را در حمله به مشركان به شگفتى وامى‌داشت.

وى آزمايش بزرگ الهى را پس از رحلت رسول اكرم 6 كه عمده‌اش جنگ با ناكثان (اصحاب جمل)، قاسطان (معاويه و يارانش) و مارقان (نهروانيان) بود سرافراز از عهده برآمد و به عالى‌ترين درجه امتياز، ارتقاء يافت.

[1] احمد بن حنبل در مسند خود گويد: حسن بن على 7 بعد از شهادت پدر

[1]. مسند احمد بن حنبل، ج 1، ص 199، حلية الأولياء، ج 1، ص 65، با اختلاف در لفظ و اضافات در معنا؛ فضائل الخمسة، ج 2، ص 394؛ طبقات ابن سعد، ج 3، ص 38، با اختلاف در لفظ و اضافات در معنا؛ مستدرك حاكم، ج 3، ص 172، با تفصيل و اضافات، خصائص نسائى، ص 67، حديث 22، با اختلاف در لفظ و اضافات در معنا؛ مجمع الزوائد، ج 9، ص 146 با تفضيل و اضافات بيشتر؛ ذخائر العقبى، ص 128؛ ترجمة امام على 7 من تاريخ دمشق ابن عساكر، ج 3، ص 398، حديث 1495 به بعد؛ مقتل ابن ابى الدنيا، ورق 244.