مبحث اول در باره عبادت و پرستش اوست‌

[1] نزد هر كسى روشن است كه على 7 از مردم زمانش عابدتر بود و از او نماز شب، دعاها و مناجاتها در اوقات شريفه و اماكن متبركه برجاى مانده و مردم از مكتب فضيلت پرور و معنويت خيزش اين آثار را آموخته‌اند. در عبادت به آن حدّ رسيده بود كه به هنگام توجه به خدا با تمام وجودش، به ذات حق متوجه و تمام هستيش را در طبق اخلاص گذارده و به پيشگاه الهى تقديم مى‌نمود. با ديد حقيقت‌بينش از دنيا و آنچه در آن است منقطع شده و فاصله مى‌گرفت و در مرتبه فناء في اللَّه، آن چنان از خود بى‌خبر بود كه درد و ألم را درك نمى‌كرد. زمانى كه در يكى از جنگها تيرى بر بدن پاكش اصابت كرده و بر اثر درد زياد هيچ كس قادر نبود آن تير را از بدنش بيرون آورد، جراحان به اتفاق آراء تصميم گرفتند، بيرون كشيدن آن تير را به وقت نماز موكول نمايند، چرا كه مى‌دانستند در آن هنگام روح بزرگش از بدن تا حدودى فاصله مى‌گيرد و درد را احساس نمى‌كند.

[1]. حلية الأبرار، ج 1، ص 321.