(1) 31. حضرت باقر 7 فرمود: بنده از اين جهت به كفر نزديك مى‌گردد كه لغزش‌هاى رفيقش را جمع كند و روزى آنها را وسيله عيب او قرار دهد.

(2) 32. سيف بن عميره گويد: حضرت صادق 7 فرمود: مؤمن مؤمن را فريب نمى‌دهد به او ستم نمى‌كند و خيانت به وى روا نمى‌دارد، او را ترك نمى‌گويد به او دروغ روا نمى‌دارد و از وى غيبت نمى‌كند و سخنى كه او را آزار دهد بر زبان جارى نمى‌سازد.

(3) 33. حضرت صادق 7 فرمود: هر مؤمنى كه برادر مؤمنش را ترك كند و او قدرت داشته باشد كه او را يارى نمايد خداوند او را در دنيا و آخرت مخذول مى‌كند و اگر او را يارى كند از روزه يك ماه بهتر است و از اعتكاف در مسجد الحرام بيشتر فضيلت دارد فرمود: او سير نشود و برادرش گرسنه باشد او آب ننوشد تا آنگاه كه برادرش تشنه مى‌باشد او لباس در بر نكند تا آنگاه كه برادرش لباس بپوشد، حق مسلمان بسيار بزرگ است.

(4) 34. و نيز فرمود: براى مسلمان دوست بدار آنچه را كه براى خود دوست مى‌دارى و براى او بد بدان آنچه را كه براى خود بد مى‌دانى هر گاه محتاج شدى از او سؤال كن و هر گاه از تو سؤال كرد حاجت او را برآور نيكى را در باره او به تأخير نيانداز پشتيبان او باش همان طور كه او پشتيبان شما هست.

هر گاه از نظرت دور شد غيبت او را نگهدار هر گاه از مسافرت مراجعت كرد او را زيارت كن و از وى احترام بگذار زيرا تو از او و او از تو مى‌باشد اگر به خيرى رسيد خدا را ستايش نما و اگر گرفتار شد از او دستگيرى كن.

(5) 35. حضرت صادق 7 فرمود: به دلت بنگر اگر نسبت به رفيقت بدبين شده است بدان كه يكى از شما خطائى كرده است.

(6) 36. امام صادق 7 فرمود: برادرت را در كارى وارد نكن كه زيانش براى تو از منفعت او زيادتر باشد.

(7) 37. حضرت صادق 7 فرمود: سزاوار نيست مؤمن برادر مؤمنش را بوحشت اندازد، زيرا مؤمن در دين خود عزيز است.