مرگ دوباره به سراغش نخواهد آمد.

5- يَوْمَ تَجِدُ كُلُّ نَفْسٍ ما عَمِلَتْ مِنْ خَيْرٍ مُحْضَراً وَ ما عَمِلَتْ مِنْ سُوءٍ تَوَدُّ لَوْ أَنَّ بَيْنَها وَ بَيْنَهُ أَمَداً بَعِيداً وَ يُحَذِّرُكُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ وَ اللَّهُ رَؤُفٌ بِالْعِبادِ (آل عمران- 30) روزى كه هر كسى آنچه نيكى كرده مى‌يابد و براى آنچه بدى نموده آرزو مى‌كند كه بين او و اعمال زشتش مسافتى بس دور باشد و خداوند شمار را از خودش مى‌ترساند و خداوند به بندگان مهربان است.

در اين آيه كلمات «تجد» و «محضرا» دلالت دارد بر اينكه انسان عين اعمال خودش را حاضر مى‌يابد و كارهاى زشت و اعمال شوم مجسم‌شده‌اش هم چنان باعث شرمسارى او مى‌شود كه آرزو مى‌كند كاش اين اعمال از وى بسى دور مى‌بود و ضمنا خدا بندگان خويش را تحذير مى‌كند و از بلايى كه در كمين آنها است آگاه مى‌سازد زيرا خداوند نسبت به بندگانش مهربان است.

و اگر مهربان نمى‌بود از خطرى كه در پيش است آگاهشان نمى‌ساخت ضمنا با بيان‌ «وَ اللَّهُ رَؤُفٌ بِالْعِبادِ» به مردم ابلاغ مى‌كند كه هر مصيبتى براى خود فراهم آورده‌ايد و محصولى كه در دنيا كشت كرده‌ايد در آخرت درو مى‌نماييد كه‌

(الدّنيا مزرعة الآخرة)

(دنيا كشتزار آخرت است) پس عذاب را از خداى مهربان كه هرگز به احدى ستم نمى‌كند ندانيد بلكه آن را از سوى خود به شمار آوريد كه قانون خدا و سنت الهى را در هم شكسته‌ايد و به درد و عذاب گرفتار شده‌ايد، همچون ريختن غبار در چشم و يا خوردن سم كه درد و