زمانى بر آن مى‌گذرد تا قابل نسخ و نقض باشد بلكه قانونى است ازلى و ابدى، همچون خود خدا.

پس اگر پيامبر و امامان معصوم : مسلمانان را بارها به خواندن قرآن و انديشيدن در باره آن سفارش فرموده‌اند، به اين جهت بوده و هست كه براى رسيدن به سعادت دنيا و آخرت راهى جز اجراى قانون قرآن وجود ندارد.

اگر بدانيم كه قانونگذاران با وضع قانون از مفاسد اجتماعى جلوگيرى مى‌كنند و يا وسيله ترقى جامعه را فراهم مى‌سازند، اين پرسش پيش مى‌آيد كه چه كسى براى قانونگذارى از خدائى كه خود خالق همه چيز است، بهتر است؟ خدائى كه بخشنده و مهربان است و نسبت به بندگانش رئوف. درست بر خلاف قانونگذاران امروزى جهان كه اولا از نخبه‌ترين نخبگان جامعه نيستند ثانيا چون انسان مى‌باشند عقلشان محدود و دانششان نسبت به كل جامعه بشرى بسيار اندك است. پس قانون خدا هرگز با قوانين بشرى قابل مقايسه نيست و در عمل هم مى‌بينيم كه قانونگذاران بعد از مدتى قانون قبلى را كه زيان آور تشخيص داده‌اند لغو مى‌كنند و قانون ديگرى را به تصويب مى‌رسانند. در صورتى كه قرآن 15 قرن است كه بر قلوب مردم نور مى‌فشاند و آنان را كه از ظلمت و تاريكى جهل گريزانند به راه راست هدايت مى‌فرمايد.

متأسفانه ديرباوران، يقين ندارند كه قران كريم همه آياتش قاعده و قانون است. و اين كتاب مقدس، قانون هستى است حتى‌