آنچه در اين مقدمه به آيات قرآن مجيد استناد مى‌كنيم كه در متن كتاب نيامده به شرح زير است:

1- در سوره مباركه عنكبوت 3 آيه پشت سر هم قرار گرفته كه بسى عجيب و قابل تعمق و تأمل است:

أَ حَسِبَ النَّاسُ أَنْ يُتْرَكُوا أَنْ يَقُولُوا آمَنَّا وَ هُمْ لا يُفْتَنُونَ وَ لَقَدْ فَتَنَّا الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَلَيَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِينَ صَدَقُوا وَ لَيَعْلَمَنَّ الْكاذِبِينَ أَمْ حَسِبَ الَّذِينَ يَعْمَلُونَ السَّيِّئاتِ أَنْ يَسْبِقُونا ساءَ ما يَحْكُمُونَ‌ (2 تا 4) آيا مردم پنداشته‌اند كه چون بگويند: ايمان آورديم، رها شوند و ديگر آزمايش نشوند؟ هر آينه مردمى را كه پيش از آنها بودند آزموديم، تا خدا كسانى را كه راست گفته‌اند معلوم دارد و دروغگويان را متمايز گرداند. آيا آنان كه مرتكب گناه مى‌شوند پنداشته‌اند كه از ما مى‌گريزند؟ چه بد داورى مى‌كنند.

از اين آيات به روشنى فهميده مى‌شود كه:

الف- ايمان به زبان حاصل نمى‌شود بلكه بعمل نياز دارد.

ب- مردم با ايمان و بى‌ايمان هميشه در معرض امتحان و آزمايش الهى قرار دارند تا وقتى به عذاب مبتلا شوند بر خود گناهكاران ثابت گردد كه بر اثر اعمال ناشايست خويش گرفتار آمده‌اند و خداوند عادل، به آنها ستم نكرده است.

ج- گناهكاران نپندارند كه با زير پا نهادن دستورهاى خدا، از مجازات مى‌رهند بلكه در دنيا با عذابهائى نظير زلزله، سيل، طوفان، بيماريهاى واگير، آفات نباتى، خشكسالى و حتى جنگ كه‌