أَحْضَرَتْ‌ (تكوير- 12 تا 14) چون جهنم افروخته گردد و چون بهشت را پيش آورند، هر كس بداند كه چه حاضر آورده است.

وقتى كه انسان باور كند كه همه كارهاى نيك يا بد او، ثبت و ضبط مى‌شود و در روز قيامت همه آنها از ريز و درشت، كوچك و بزرگ، در برابر او به نمايش در مى‌آيد، به يقين از كار بد مى‌پرهيزد و به كار نيك روى مى‌آورد و در نتيجه جامعه از نيكوكاران بوجود مى‌آيد كه همگى يار هم و غمگسار يك ديگر باشند. آيا چنان جامعه در رفاه و آسايش خواهد بود يا ملّتى كه محاكم قضائى آن، توان رسيدگى به جرائم ارتكابى را نداشته باشند؟

3- وَ نَضَعُ الْمَوازِينَ الْقِسْطَ لِيَوْمِ الْقِيامَةِ فَلا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَيْئاً وَ إِنْ كانَ مِثْقالَ حَبَّةٍ مِنْ خَرْدَلٍ أَتَيْنا بِها وَ كَفى‌ بِنا حاسِبِينَ‌ (انبياء- 47) روز قيامت ترازوهاى عدل را تعبيه مى‌كنيم و به هيچ كس ستم نمى‌شود. اگر عملى به سنگينى يك خردل هم باشد به حسابش مى‌آوريم، كه ما حساب كردن را بسنده‌ايم.

وقتى وزن يك خردل، عمل نيك يا بد، از قلم نمى‌افتد، خردمند كدام كار را انتخاب مى‌كند؟ خوب يا بد را؟

گرچه آيات قرآنى در اين باره فراوان است در اينجا به همين سه مورد بسنده مى‌كنيم و چند سخن ديگر از امير المؤمنين على (ع) را از غرر و درآمدى شاهد مى‌آوريم.

1-

جعل اللَّه لكلّ عمل ثوابا و لكلّ شى‌ء حسابا و لكلّ اجل كتابا