همه بر يك سخن كاندر ره عشق‌

به خون غلطند در پاى شه عشق‌

در آن شب شاه و لشكر جمله با هم‌

عبادت را كمر بستند، محكم‌

چو زد بهرام خون آشام خون ريز

بر اين سركش سمند دهر مهميز[1]

سوارى شد عيان زرّينه جوشن‌

جهان از پرتوش گرديد روشن‌

نوازد ناى جيش كفر مطلق‌

و ز آن سو عشق زد كوس أنا الحق‌

بپاشد خسرو بيمثل و مانند

بفرمودى كه اى خيل خداوند

نشينيد اين زمان بر پشت باره‌

شويد اين دم، سوى جنّت سواره‌

مر آن دلدادگان از عبد و مولا

شدند آماده پيكار أعداء

شه عشق آفرين آن شير يزدان‌

نمود آرايش ديدار جانان‌

سلاح جنگ از اهل حرم خواست‌

به ميراث نبوّت تن بياراست‌

سپر از حمزه و تيغ از پدر داشت‌

كله خو، از رسول تا جور داشت‌

علم پيچيد بر هم آن شه راد

به دست، دست شاه لا فتى داد

نشست از پشت رهوار پيمبر

عنان عشق شد در دست صرصر

بميدان اندر آمد عشق منصوص‌

صفى آراست چون بنيان مرصوص‌