اگر كوچ كنى ما در خانه ننشينيم، فرمان تو راست، ما را فراخوان تا اجابت كنيم، و فرمان ده تا فرمان پذيريم و هر گاه كه بخواهى فرمان در اختيار توست.

گفت: اى بنو سعد، اگر فرمان پذيريد، خدا شمشير را از شما بر ندارد و همواره شمشيرها در دستهاتان باشد. آن گاه نامه‌اى اين چنين (از زبان هر يك) به امام نوشته شد.

[نامه يزيد بن مسعود نهشلى به امام حسين 7‌]

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌ امّا بعد، نامه مباركت عزّ وصول بخشيد، و از محتوايش در اين كه مرا فرا خواندى و دعوتم فرمودى كه بهره‌ام را از طاعت از تو گرفته با نصرت تو به نصيبم فائز گردم، آگاه شدم. خداى بزرگ همواره زمين را از عامل به خير و راهنماى به راه نجات خالى نگذارد، شما حجّت بالغه خدا بر خلق و امانت او در زمين بوده، آرى شما شاخه‌هاى پر بار درخت زيتون احمديه‌ايد كه پيامبر ريشه آن بود، طائر بلند پرواز سعادت با دست مباركت به پرواز در آيد، من بنى تميم را رام تو كرده‌ام و به كمال پيرو حضرتت هستند و تشنه اطاعت از تو چون شتر تشنه به گاه ورود به آب هستند، و رقاب بنى سعد را مطيع فرمانت نمودم و آلودگيهاى درون و سينه‌هايشان را با باران پند و رهنمايى چنان شستشو داده‌ام كه درخشندگى آن به چشم مى‌خورد.

حسين 7 چون نامه را خواند فرمود:

(آمنك اللَّه يوم الخوف و اعزّك و ارواك يوم العطش الاكبر)

، «خداوند تو را در روز خوف (قيامت) ايمن داشته و در روز تشنگى بزرگ سيرابت فرمايد».

ابن مسعود نهشلى آماده حركت به سوى حسين 7 شده بود كه خبر شهادت حضرت بدو رسيد، و از اين كه توفيق يارى امام را نيافت بشدّت بى‌تابى كرد.

منذر بن جارود، پيك و نامه حسين 7 را تسليم عبيد اللَّه بن زياد نمود، زيرا منذر