فرمان جنگ را بداد.

راوى گويد: جنگى سخت در گرفت و جمعى از عرب كشته شدند.

اصحاب ابن زياد لعنة اللَّه به در خانه عبد اللَّه بن عفيف رسيده و در را شكسته و بر وى هجوم بردند.

دخترش گفت: همان كسانى آمدند كه از آنها بر حذر بودى.

عبد اللَّه گفت: به زيان تو نيست، شمشيرم را به من بده، شمشير را گرفته و از خود دفاع مى‌كرد در حالى كه مى‌گفت:

من فرزند عفيف طاهر صاحب فضلم، پدرم عفيف و مادرم ام عامر است‌

چه بسيار قهرمانان زره پوش و بى‌زره شما را در ميدان جدال در تنگناى مرگ فرو افكندم و دخترش همواره مى‌گفت: پدرم كاش من مردى بودم و در پشت با اين قوم تبهكار كه كشندگان عترت ابرارند مى‌جنگيدم.

دشمن دور عبد اللَّه را از هر طرف بگرفته بود او از خويشتن دفاع مى‌كرد، و هيچ كس را توان چيرگى بر وى نبود، از هر سوى كه بدو حمله مى‌شد، دختر جهت حمله را به پدر مى‌گفت، تا آن جا كه همگان يورش برده و احاطه‌اش نمودند.

دخترش مى‌گفت: امان از خوارى، پدرم محاصره شد و ياورى ندارد كه ياريش رساند.

عبد اللَّه شمشيرش را مى‌چرخانيد و مى‌گفت:

سوگند مى‌خورم اگر چشمم بينا بود، ورود و خروجم كار را بر شما تنگ مى‌كرد راوى گويد: عبد اللَّه در پرّه محاصره بود تا دستگير شد و به نزد ابن زيادش بردند.

ابن زياد چون بديدش گفت: حمد مر خداى را كه خوارت كرد.