تو و آنان جمع فرموده، بعد تو محاجّه و مخاصمه شوى، بنگر پيروزى از آن چه كسى خواهد بود، مادرت به عزايت بنشيند اى پسر مرجانه.

راوى گويد: ابن زياد به غضب در آمد و گويا قصد قتل زينب را كرد.

عمرو بن حريث‌[1] گفت: اى امير، او زن است و زن به گفته‌اش مؤاخذه نگردد.

ابن زياد: براستى كه خدا با قتل برادر طاغى تو و عاصيان از اهل بيتت قلبم را شفا بخشيد!!! زينب 3: بزرگ مرا كشتى، شاخه‌هايم را قطع كردى، و بنيادم را از بن بر آوردى، اگر شفاى تو اين بود كه بدان رسيدى.

ابن زياد لعنة اللَّه عليه: اين زن سجع پرداز است (با آرايه سخن مى‌گويد) سوگند به جانم پدر تو نيز شاعر بود.

زينب 3: اى ابن زياد، زن را با سجع چه كار؟

بعد ابن زياد عليه اللّعنة به علىّ بن الحسين توجّه كرد و گفت: اين كيست؟

گفته شد: علىّ بن الحسين.

ابن زياد: مگر علىّ بن الحسين را خدا نكشت؟! زين العابدين 7: برادرى به نام على بن الحسين داشتم كه مردم او را كشتند.

ابن زياد لعنة اللَّه عليه: بلكه خدا او را كشت.

سجّاد 7: «خداوند به گاه مرگ جانها را مى‌گيرد».[2] ابن زياد عليه لعائن اللَّه: تو را آن جرأت است كه جوابم را بگويى، ببريدش و گردش را بزنيد.

[1]- عمرو بن حريث بن عمرو بن عثمان بن عبد اللَّه المخزومى، از ابى بكر و ابن مسعود روايت كرده، و ازو پسرش جعفر و حسن عرنى و مغيرة بن سبيع و ديگران روايت كرده‌اند، خانه او پايگاه دشمنان اهل البيت بوده، از سوى زياد بن ابيه و فرزندش عبيد اللَّه ولايت كوفه يافت، هلاكتش سال 85 ه بود. سير اعلام النبلاء 3/ 417- 419، الاعلام 5/ 76.

[2]- زمر 39: 42، اللَّهُ يَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِها.