حوبه‌[1] حضرمى لعنة اللَّه عليه ربوده و پوشيد و به بيمارى برص «پيسى» مبتلا گرديده و مويش بريخت.

در روايت آمده: در پيراهن امام 7 صد و ده و اندى اثر تير و نيزه و شمشير بود.

امام صادق 7 فرمايد: بر بدن مبارك حسين 7 اثر سى و سه نيزه و سى و چهار شمشير بود.

شلوار امام 7 را بحر بن كعب تيمى لعنة اللَّه عليه ربود. در روايت آمده كه او نيز زمين‌گير و از دو پا فلج گرديد.

عمامه‌اش را اخنس بن مرثد بن علقمه حضرمى‌[2]- يا جابر بن يزيد اودى- به غارت برد و او نيز ديوانه شد.

كفش امام را اسود بن خالد لعنة اللَّه عليه در برد.

انگشترى امام 7 بجدل بن سليم كلبى با قطع انگشت امام در ربود، كه مختار چون او را بگرفت دو دست و دو پاى بجدل را قطع كرده رهايش نمود تا در خون كثيفش دست و پا زده هلاك گرديد.

قطيفه امام را كه از خز بود قيس بن اشعث لعنة اللَّه عليه بربود. كه مشهور به قيس قطيفه شد و زره كوتاه آن حضرت را عمر بن سعد لعنة اللَّه عليه بگرفت، بعد از هلاكت عمر بن سعد، مختار آن را به ابى عمرة قاتل ابن سعد بخشيد.

شمشير امام 7 را جميع بن خلق اودى به يغما برد، نيز گفته شد: مردى از بنى تميم به نام اسود بن حنظله لعنة اللَّه عليه آن را غارت كرد.

در روايت ابن سعد: شمشير امام را فلافس نهشلى- قلافس- بربود.

محمّد بن زكريا[3] اضافه مى‌كند كه: آن شمشير بعدها بدست دختر حبيب بن بديل‌

[1]- او زنازاده است و بر پشت امام با نه نفر ديگر اسب بتاخت.

[2]- او يكى از ده نفر است كه با سمّ ستوران بر بدن مبارك امام تاخته تا آن كه پشت و سينه امام را خورد كردند، او نيز زنازاده است.

[3]- محمّد بن زكريا بن دينار الغلابى، از وجوه اصحاب اماميه در بصره است، وفات 298 ه.