شمار اين فضايل پنج است:

نخست: اين كه نام حضرت (ع) در تورات آمده است:

خداوند تبارك و تعالى به ابراهيم فرمود: «امّا اسماعيل، پس دعاى تو را در باره او شنيدم و بدو بركت بخشيدم و بزودى پرثمرش گردانم و بر فرزندانش همى بيفزايم و در پشت او دوازده فرزند شريف قرار دهم كه زاده شوند و او را حزبى بزرگ گردانم»، و ترديدى نيست كه على (ع) يكى از اين دوازده تن مى‌باشد و اين فضيلتى است كه هيچ كس بدان دست نيافته است‌[1].

دوم: [برانگيخته شدن پيامبران بر ولايت پيامبر و على (ع)]

اخطب خوارزم‌[2]- از عبد اللَّه بن مسعود روايت كرده است كه: پيامبر 6 فرمود:

اى عبد اللَّه! فرشته‌اى بر من نازل شد و گفت: اى محمّد! از رسولانى كه پيش از تو فرستاديم بپرس بر چه چيز برانگيخته شدند؟ [فرمود: گفتم: بر چه چيز برانگيخته‌

[1] ابن شهرآشوب در« مناقب آل ابى طالب» 2/ 257 مى‌گويد:

« اين خبر در كتاب‌هاى گذشتگان آمده است؛ خبرى كه تنها براى اولياى برگزيده است و نبايد امور دنيوى را مقصود آن دانست. بنا بر اين همه امور دينى براى على ثابت مى‌شود و اين چيزى است كه جز براى پيامبر يا امام ثابت نمى‌شود و از آن جا كه او پيامبر نيست پس ناگزير امام خواهد بود.» علّامه مجلسى همين سخن را در« بحار الانوار» 38/ 50 از ابن شهرآشوب نقل مى‌كند.

[2] مناقب خوارزمى/ 221.