آورده و تصديقم كرده است به ولايت على بن ابى طالب سفارش مى‌كنم. هر كه با او دوستى كند با من دوستى كرده است و هر كه با من دوستى كند با خداوند عزّ و جلّ دوستى ورزيده است.

در كتاب مناقب‌[1]- به نقل از ابو علقمه آمده است كه گفته: نماز صبح را با پيامبر گزارديم، سپس پيامبر به ما روى كرد و فرمود: اى گروه اصحاب من! شب گذشته عمويم حمزة بن عبد المطّلب و برادرم جعفر بن ابى طالب را ديدم كه در برابرشان طبقى از انجير نهاده شده بود. آن دو ساعتى بخوردند و سپس انجير به انگور بدل شد و ساعتى از آن خوردند، سپس انگور به خرماى تازه بدل شد كه از آن نيز ساعتى بخوردند. پس به آن دو نزديك شدم و گفتم: پدرم فدايتان باد، كدام اعمال را برتر يافتيد؟ گفتند: پدر و مادرمان فدايت باد، بهترين اعمال را درود بر تو، سيراب كردن تشنگان و دوستى با على بن ابى طالب يافتيم.

عمّار مى‌گويد: پيامبر 6 فرمود:[2]- همانا خداوند عزّ و جلّ به شما مى‌بالد و همه شما را به طور كلّى و على را به طور خاص مى‌بخشد و من فرستاده خدايم به سوى شما در حالى كه نه قوم خود را مى‌هراسانم و نه كسى را به سبب خويشاوندى‌ام دوست دارم.

اين جبرئيل است كه به من خبر مى‌دهد: سعادتمند كامل، كسى است كه على را در زمان حيات و پس از مرگ او دوست بدارد و نگونبخت كامل نيز كسى است كه على را به هنگام زندگى و پس از مرگ او دشمن بدارد.

در كتاب كفاية الطالب‌[3]- حافظ شافعى به نقل از عبد اللَّه بن عبّاس در حالى كه سعيد بن جبير او را فرماندهى مى‌كرد آمده است كه وى بر صفّه زمزم گذر كرد و ناگاه به مردمى برخورد كه على (ع) را دشنام مى‌دادند، پس به سعيد بن جبير گفت: مرا به سوى ايشان باز گردان. پس در برابر آن‌ها ايستاد و گفت: كدام يك از شما به خداوند دشنام مى‌دهد؟

گفتند: سبحان اللَّه، كسى در ميان ما نيست كه به خداوند عزّ و جلّ دشنام دهد. او گفت:

[1] مناقب خوارزمى/ 33.

[2] همان/ 37.

[3] كفاية الطالب/ 83- 82.