مبحث ششم: در وجوب محبّت و مودّت به على (ع):

خداوند متعال مى‌فرمايد: قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‌[1]-، و امير المؤمنين سرور ذوى القربى است‌[2].

[1] شورى/ 23.

[2] مصنف در نهج الحق/ 175 در ذيل همين آيه مى‌گويد:

« وجوب مودّت، مستلزم وجوب طاعت است».

شيخ مظفّر پس از بيان آياتى در مفهوم قربى در دلائل الصدق 2/ 125 مى‌گويد:

« پس مشخّص مى‌شود كه مراد از آيه چهار تن مطهّر است، و همين آيه دليل برترى و عصمت آن‌ها و گواه اين است كه آن‌ها برگزيدگان خداوند سبحان‌اند، زيرا اگر چنين نمى‌بود تنها مودّت آن‌ها واجب نمى‌گشت و مودّت آن‌ها به اين جايگاه بى‌مانند نمى‌رسيد، چرا كه اين مودّت، همان اجر تبليغ و رسالتى است كه هيچ اجر و حقى بدان نمى‌ماند و از همين رو خداوند مودّت به نزديكان نوح و هود را اجر تبليغ آن دو قرار نداد، بلكه نوح گفت: لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى‌ اللَّه و هود گفت: لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِنْ أَجْرِيَ إِلَّا عَلَى الَّذِي فَطَرَنِي أَ فَلا تَعْقِلُونَ‌، پس امامت در خويشان پيامبر اكرم6 منحصر است، چه، امامت مفضول با امامت فاضل صحيح نيست چه رسد به چنين فضل درخشانى، به علاوه آن چه مصنّف( ره) بيان داشت در اين كه وجوب مطلق مودّت مستلزم فرمانبرى مطلق است و ضرورتا عصيان و سركشى با مودّت مطلق و وجوب مطلق فرمانبرى منافات دارد كه خود مستلزم عصمتى است كه شرط امامت مى‌باشد و بنا به اجماع، معصومى هم جز آن‌ها نيست، پس امامت به ويژه با وجود وجوب فرمانبرى همه امّت از ايشان، منحصر در آن‌هاست».

سيّد شبّر در حقّ اليقين 1/ 270 مى‌گويد:

« وجوب مودّت، مستلزم وجوب طاعت است، زيرا مودّت با عصمت، واجب مى‌گردد، چه، با وجود ارتكاب خطا از سوى آن‌ها ترك مودّت ايشان واجب مى‌گردد، چنان كه خداوند مى‌فرمايد: لا تَجِدُ قَوْماً يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ يُوادُّونَ مَنْ حَادَّ اللَّهَ‌[ مجادله/ 22؛]، و بنا به اتّفاق جز آن‌ها كسى معصوم نيست.

پس على و دو پسر او امام مى‌باشند».

ابن بطريق در خصائص/ 88 پس از سخن پيرامون اين كه وجوب مودّت اهل بيت به دليل آيه مباهله همچون وجوب مودّت پيامبر6 است مى‌گويد:

« اين سخن پروردگار نيز دليل وجوب فرمان بردن از ايشان است: مَنْ يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطاعَ اللَّهَ‌، و از آن جا كه مودّت به ايشان همچون مودّت به پيامبر اكرم6 است پس بايد فرمانبرى از ايشان همچون فرمانبرى از پيامبر اكرم6 باشد و آن نيز همچون فرمانبرى از پروردگار است به دليل اين سخن پروردگار كه: مَنْ يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطاعَ اللَّهَ‌.

اين قوى‌ترين دليل است در وجوب پيروى از ايشان( ع) و« الّا» در اين آيه به معناى« غير» است كه به مفهوم بزرگداشت امر آن‌ها و تجليل از خود آن‌هاست».

بنگريد به: كشف المراد/ 418، الفصول المهمّه/ 220.