شمشير سرور ما امير المؤمنين (ع) بود كه شالوده‌هاى دين سامان يافت و پايه‌هايش سر برافراشت و در اين امر، نه گذشته‌اى به او پيشى گرفته و نه آينده‌اى به او خواهد پيوست. حضرت (ع)، خوددار، با هيبت و شمشير خدا بود و غم را از چهره رسول اللَّه مى‌زدود و فرشتگان از يورش‌هاى او به مشركان دچار شگفتى مى‌شدند. حضرت (ع) گرفتار جهاد با كافران و از دين خارجان و ستمكاران و بيعت‌شكنان بود.

احمد بن حنبل در مسند خود آورده است كه:[1]- حسن بن على (ع) خطبه‌اى خواند و گفت: ديروز مردى از شما جدا شد كه پيشينيان در علم او پيشى نگرفتند و ديگران بدو نرسند. پيامبر اكرم 6 او را با پرچم مى‌فرستاد در حالى كه جبرئيل در سمت راست و ميكائيل در سمت چپ او قرار داشتند و حضرت (ع) باز نمى‌گشت مگر با فتح و پيروزى.

واحدى‌[2]- نقل كرده مى‌گويد: على و عبّاس و طلحه افتخارات خود را برمى‌شمردند.

طلحه گفت: من صاحب كعبه هستم و كليد آن در دست من است. عبّاس گفت: من ميراب هستم. على (ع) فرمود: شما هر قدر كه بگوييد. من شش ماه پيش از مردم نماز مى‌گزاردم و منم صاحب جهاد. پس خداوند اين آيات را فرو فرستاد: أَ جَعَلْتُمْ سِقايَةَ الْحاجِّ وَ عِمارَةَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ كَمَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ جاهَدَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ لا يَسْتَوُونَ عِنْدَ اللَّهِ وَ اللَّهُ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ* الَّذِينَ آمَنُوا وَ هاجَرُوا وَ جاهَدُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ بِأَمْوالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَةً عِنْدَ اللَّهِ وَ أُولئِكَ هُمُ الْفائِزُونَ‌[3]-، تا جايى كه مى‌فرمايد: أَجْرٌ عَظِيمٌ‌[4].

[1] مسند احمد بن حنبل 1/ 199.

[2] اسباب النزول/ 139.

[3] توبه/ 19 و 20؛ آيا آب دادن به حاجيان و عمارت مسجد الحرام را با ايمان به خدا و روز قيامت و جهاد در راه خدا برابر مى‌دانيد؟ نه، نزد خدا برابر نيستند و خدا ستمكاران را هدايت نمى‌كند. آنان كه ايمان آوردند و مهاجرت كردند و در راه خدا به مال و جان خويش جهاد كردند، در نزد خدا از درجه‌اى عظيمتر برخوردارند و كام يافتگانند.

[4] علّامه مجلسى در بحار الانوار 36/ 40 مى‌گويد:

« گواه اين كه ملاك فضل و فخر، ايمان و جهاد است و بدون ترديد على( ع) در آن بر ديگر صحابه پيشى داشته است ... و به امامت و خلافت شايسته‌تر مى‌باشد به جهت قبح پيشى داشتن مفضول همان است كه انديشه انديشوران بدان شهادت مى‌دهند».

شيخ مظفّر در دلائل الصّدق 2/ 160 مى‌گويد:

« دلالت اين آيه بر نكته مورد نظر با پيوست اين روايت، كمال مى‌يابد، زيرا امير المؤمنين( ع) خود را با فضيلتى به آن دو برترى مى‌دهد كه اقتضا دارد با آن بر همه امّت برترى يابد، چه، مى‌فرمايد: من نخستين مردمم كه ايمان آورده‌ام و بيش از همه جهاد كرده‌ام و خداوند سبحان او را در ادّعاى چنين فضيلتى تأييد مى‌كند و كسى را كه براى حضرت اين فضيلت را قائل نيست انكار مى‌كند. پس حضرت( ع) برترين فرد امّت و شايسته‌ترين آن‌ها به امامت است، با در نظر گرفتن اين كه آيات نيز در بردارنده مژده است براى حضرت( ع) در برخوردارى از رحمت و خشنودى خدا و بهشت جاودان و به خواست خدا در آيه سى و دوم خواهيم داشت كه اقتضاى بشارت به شخص حضرت( ع) و مژده بهشت به ايشان معصوميت ايشان و نزديك بودن حضرت( ع) است به پيامبر6 كه بر اين اساس از سه خليفه ديگر به امامت شايسته‌تر مى‌باشد».

بنگريد به: الخصائص 133/ 134 و العمدة/ 194- 197.