از امام باقر (ع) رسيده است كه اين آيه مباركه: وَ الَّذِي جاءَ بِالصِّدْقِ‌[1]- در حق حضرت محمّد 6 نازل شده است و وَ صَدَّقَ بِهِ‌ در حقّ على (ع).

مجاهد آورده است كه اين آيه مباركه: وَ الَّذِي جاءَ بِالصِّدْقِ وَ صَدَّقَ بِهِ‌[2]- در حقّ على (ع) نازل شده است‌[3].

[1] زمر/ 33؛ و كسى كه سخن راست آورد و تصديقش كرد.

[2] كفاية الطالب/ 233+ مناقب ابن مغازلى/ 269. نيز بنگريد به: احقاق الحق 14/ 242- 246، 3/ 177- 178 به نقل از منابع عمومى.

[3] ابن بطريق در خصائص/ 180 مى‌گويد:

« اگر پيامبر6 همان كسى است كه صدق به ارمغان آورد و على همان مصدّق است، پس آن دو، در درجه تصديق با هم برابرند، زيرا آن كه صدق به ارمغان آورده است بدون ترديد مصدّق نيز هست و آن كه پس از اقامه حجّت از سوى آورنده صدق او را تصديق كرده است در مقام تصديق با او شريك است. پس آن‌ها در تصديق يكسانند و تفاوت ميان آن دو از نظر رسالت است. اين يكى فضيلت ارسال دارد و آن ديگرى امتياز پيروى. پس بايد از هر دو- چنان كه گفتيم- به يك ميزان پيروى كرد، چه همان گونه كه بايد از تابع فرمان برد متبوع را نيز بايد اطاعت كرد، چه، آن هر دو در وحى شريف تخصيص داده شده‌اند».

علّامه مجلسى در بحار الانوار 35/ 413- 415، 417 مى‌گويد:

« در اخبار فراوان رسيده است كه اوست همان صدّيق به معناى كثير الصّدق در كردار و سخن و كثير التصديق است در آن چه پيامبران مى‌آورند، و اين همه در امير المؤمنين( ع) كامل بوده است. پس او به امامت شايسته‌تر است از كسى كه پايين از اوست به سبب ناپسندى مقدّم داشتن مفضول».

« آشكار است كه ولايت على( ع) از بزرگ‌ترين امورى است كه پيامبر اكرم6 به صداقت، از نزد خداوند تبارك و تعالى آورده است و تكذيب آن از بزرگ‌ترين ستم‌هاست، زيرا آن ركن عمده ايمان است و امرى سامان نمى‌پذيرد مگر بدان. پس احتمال دارد آيه در باره او نازل شده باشد و سپس در باره هر كسى جريان يافته است كه نكته‌اى از فرو فرستاده‌هاى خدا را تكذيب كند».

و آن گاه بدان كه اختصاص حضرت( ع) به چنين كرامتى كه گواه فضل او در ايمان و تصديقى است كه هر دو ملاك شرف و برترى به ديگر صحابه مى‌باشد دلالت دارد بر اين كه او- چنان كه بارها بيان شد- به امامت شايسته‌تر است».

شيخ مظفّر در دلائل الصّدق 2/ 179- 180 مى‌گويد:

« اگر مقصود از تعبير« صدّق به» امير المؤمنين است اين خود دلالت دارد بر امامت حضرت( ع)، زيرا با وجود فراوانى مصدّقان، موصوف شدن حضرت( ع) به تصديق، گواه آن است كه او در تصديق، كامل است و اوست صدّيق اكبر و ترديدى نيست كه كامل در تصديق- در برابر ديگران- همان افضل است و افضل، به امامت شايسته‌تر است، به ويژه آن كه كامل در تصديق در امر مصدّق رعايت‌كننده‌تر و در پاسدارى از دين و تصرّف امين‌تر است، با آن كه خداوند تبارك و تعالى به طور كلّى به تقواى مصدّق و مصدّق گواهى داده و در تتمّه آيه فرموده است: أُولئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ‌ و اين خود اقتضاى عصمت را دارد و به اجماع جز على( ع) هيچ معصومى با پيامبر6 نبوده است. پس اوست امام با شرط بودن عصمت براى امام- چنان كه بيان شد-».