گونه‌اى كه حتّى درهم و دينارى از آن براى خويش كنار ننهاد.

مبحث هفتم: در پاكدامنى و ديندارى و استجابت دعا

، ترديدى در اين نيست كه امير المؤمنين (ع) به غايت پاكدامن و به شدّت ديندار بوده است و ايمان در قلبش نفوذ يافته بود و به سبب ديندارى و پاكدامنى، مستجاب الدعوة نيز بود. پيامبر اكرم 6 در «مباهله» به حضرت (ع) توسّل جست، در صورتى كه اگر يكى از صحابه منزلتى نزديك به حضرت داشت پيامبر او را نيز با خود مى‌برد، زيرا وقت نياز به دعا و يارى گرفتن از كسى بود كه دعايش مستجاب مى‌شد.

پيامبر اكرم 6 فرمود: اى قرشيان! يا دست برمى‌داريد يا خداوند مردى را بر شما برمى‌انگيزد كه خداوند قلبش را با ايمان آزموده‌[1] و او گردن شما را در راه ديندارى خواهد زد.

عرض شد: يا رسول اللَّه! آيا اين شخص ابو بكر است؟ حضرت 6 فرمود: خير.

عرض شد: عمر است؟ فرمود: خير. او كسى است كه كفش‌هايى را پينه كرده كه در اتاق است‌[2].- در كتاب مناقب آمده است:[3]- پيامبر اكرم 6 در روز فتح خيبر به على فرمود:

اگر چه گروهى از امّت من در باره تو نگفته‌اند آن چه را كه مسيحيان در حق عيسى بن مريم گفته‌اند، امروز در حقّ تو سخنى خواهم گفت كه با وجود اين سخن بر گروهى از

[1] ابن بطريق در خصائص/ 252- 253 مى‌گويد:

« على همان كسى است كه خدا و رسولش او را براى تمام گرفتن حق الهى از كافران برانگيختند. او همان كسى است كه در تأويل قرآن ستيز كرد چنان كه پيامبر اكرم6 بر تنزيل آن ستيزيد و اين دو ستيز همسانند، زيرا منكر تنزيل، از پذيرش آن هم سرباز خواهد زد و منكر تأويل عمل بدان را نخواهد پذيرفت.

اين منزلتى است كه پس از پيامبر هيچ كس استحقاق آن را ندارد مگر كسى كه سزاوار خلافت پس از اوست، چرا كه تمام گرفتن حقوق الهى از معاندان و منكران و كافران تنها به دست رسول خدا يا كسى است كه در ضرورت پيروى و دنباله روى در جايگاه پيامبر قرار دارد».

[2] تذكرة الخواص/ 45.

[3] مناقب ابن مغازلى/ 237.