مقدمه [مترجم‌]

به نام پروردگار كار ساز بنده‌نواز

به حسين مجتهدى فرزندزاده‌ام:

فرزندم، ايزد بيچون را سپاس كه در آغاز زندگانى با كتابى آشنا ميشوى كه علامه كبير سيد بن طاوس، الگوى فضيلت و تقوى در قرن هفتم هجرى فرزند خود «محمّد» را به وصيت نوشته است، و علّامه بزرگوار مرحوم حاج شيخ آقا بزرگ تهرانى، مثل درايت و پرهيز، در محرم سال 1370 قمرى در چگونگى كتاب و زندگانينامه مصنّف ارجمندش، بر آن كتاب طليعه‌اى كوتاه رقم زده است، و در آن، با دقّت و كنجكاوى بيمانند خود، از مشايخ و شاگردان او در روايت، و از آثار و تصانيف وى نام برده است چنان كه بر دهها كتاب علمى دانشمندان مقدّمه و تعليقه نگاشته است.

اينك، ترا كه تازه به افق بيكران زندگانى چشم گشوده‌اى و همه چيز را با جلوه‌اى نو مى‌بينى، و در پى ديدن و دريافتن بدايع جهان هستى گام مى‌زنى، در اين ديباچه، فشرده‌اى از زندگانينامه اين دو بزرگمرد باز مى‌گويم تا پس از سعادت آشنايى با آنان، ارزش والاى گفتارشان را چندان كه در خور طاقت تو باشد دريابى، و از امواج نور اين طرفه گوهران كه در جزر و مدّ درياى گوهرزاى هستى بدست آمده‌اند، جذوه‌اى به نصيب برگيرى.

فرزندم، در اين مجموعه با همه توان بينديش و به يقين بدان كه به گفته لسان الغيب حافظ شيرازى كه مى‌فرمايد:

اكنون دولت آشنايى با اين دو گرانمايه مرد برين تاريخ اسلام، ترا دولتى است بى‌خون دل، حتى بى‌هيچ تلاش، به كنار آمده.

اينك فرموده مولاى متّقيان امير مؤمنان على 7 را به ياد مى‌آورم كه در نامه به فرزند گرامى خود «امام حسن» 7 مى‌فرمايد: «... زان پيشتر كه ترا دل سخت گردد و خرد در بند شود به تأديب تو برخاستم تا پاى استوار به عقيدتى روى آرى كه اهل تجربه ترا از طلب و آزمودن آن بى‌نياز ساخته‌اند. پس، تو از رنج طلب بى‌نيازى و از تلاش تجربت رسته.»