بشنوم آنچه آن حضرت مى‌فرمايد. شنيدم كه اين مناجات مى‌فرمود:

إلهي ان كان قد عصيتك فإنّى قد اطعتك في احبّ الاشياء إليك الاقرار بوحدانيّتك منّا منك علىّ لا منّا منّى عليك.

يعنى: خداوندا! اگر چه معصيت تو بسيار كرده‌ام و ليكن اطاعت تو كرده‌ام در محبوب‌ترين چيزها نزد تو كه آن اقرار به يگانگى تو است، و در اين اقرار مرا منّتى نيست بر تو، بلكه تراست منّت بر من كه هدايت كرده‌اى مرا به مذهب حق.

و تتمّه دعا را نقل نكرده است مصنّف، و در كتب زيارات مسطور است.

ابو حمزه گفت كه چون حضرت از دعا فارغ شدند برخاستند. من همراه آن حضرت رفتم تا جايى كه محلّ سوارى بود. غلام سياهى ديدم كه اسبى و شترى دارد. پرسيدم كه اين مرد كيست؟ آن غلام از پرسيدن من تعجّب كرد و گفت: آيا از شمايل او نشناختى و حال آنكه سيماى امامت و نور عظمت و جلالت از جبين او ساطع و لامع است؛ او حضرت علىّ بن الحسين است- صلوات اللَّه عليه. ابو حمزه گفت كه چون اين را شنيدم بر قدم مبارك آن حضرت افتادم و مى‌بوسيدم. حضرت به دست مبارك، سر مرا برگرفتند و فرمودند كه چنين مكن؛ سجده مخصوص خداوند عالميان است. پرسيدم كه چه باعث شد- اى فرزند رسول خدا!- كه شما به اين شهر تشريف آورديد؟ حضرت فرمود كه باعث همين بود كه ديدى- يعنى نماز در مسجد كوفه-؛ بعد از آن حضرت فرمودند كه اگر مردم بدانند فضيلت اين مسجد و عبادت در آن را هر آينه از اطراف عالم به سوى اين مسجد بشتابند اگر چه به چهار دست و پا باشد يا اگر چه بطريق اطفال به نشستگاه خود را بر زمين كشند و آيند. بعد از آن فرمود كه مى‌خواهى كه با من زيارت جدّم علىّ بن ابى طالب به جا آورى؟ گفتم: بلى. پس من در ركاب همايون آن حضرت مى‌رفتم و آن حضرت احاديث از جهت من نقل مى‌فرمودند و سخن مى‌گفتند تا آنكه رسيديم بغريين- يعنى صحراى نجف- به زمين سفيدى كه نور از آن مى‌تافت. آن حضرت از شتر به زير آمدند و دو طرف روى مبارك خود را بر آن زمين سودند و فرمودند كه يا با حمزه! اين قبر جدّم علىّ بن ابى طالب است. بعد از آن زيارت فرمودند به زيارتى كه اوّلش اينست: