حوائج خلقك عندك مقضيّة و جوائز السّائلين عندك موفّرة و عوائد المزيد إليك متواترة و موائد المستطعمين معدّة و مناهل الظّماء مترعة اللّهمّ فاستجب دعائى و اقبل ثنائى و اجمع بينى و بين أوليائى بحقّ محمّد و علىّ و فاطمة و الحسن و الحسين آبائى إنّك ولىّ نعمائى و منتهى مناى و غاية رجائى في منقلبى و مثواى.

پس حضرت امام محمّد باقر (ع) فرمود كه هر كه از شيعيان ما اين زيارت و دعا را نزد قبر امير المؤمنين يا يكى از ائمّه معصومين- صلوات اللَّه عليهم- بخواند، ملائكه بالا برند اين دعا را بر نامه‌اى از نور و مهر رسول خدا و هر يك از ائمّه- صلوات اللَّه عليهم- بر آن بزنند و هر يك قبول فرمايند تا تسليم حضرت صاحب الزّمان (ع) كنند، و در روز قيامت اين دعا به استقبال آن مؤمن بشتابد با بشارتهاى نامتناهى و سلام و تحيّت فراوان و كرامتها و نعمتهاى بى‌پايان إن شاء اللَّه تعالى.

و خبر داد مرا علىّ بن بلال به سند معتبر از حضرت امام رضا از پدرش از جدّش از امام محمّد باقر- صلوات اللَّه عليهم أجمعين- كه آن حضرت فرمود كه زيارت كرد پدرم علىّ بن الحسين (ع) حضرت امير المؤمنين را به اين زيارت كه گذشت.

و ابن ابى قرّه روايت كرده است در كتاب مزار به سند معتبر از جابر جعفى كه حضرت امام محمّد باقر (ع) فرمود كه پدرم على بن الحسين (ع) بعد از واقعه هايله كربلا خيمه‌اى از موى در صحرا زدند و چند سال در آنجا اقامت فرمودند و از كثرت حزن و اندوه و وفور دشمنان و معاندان به ميان مردمان نمى‌آمدند و از اختلاط ايشان نفرت مى‌نمودند و از آن صحرا به طرف عراق تشريف مى‌بردند به زيارت پدر و جدّ بزرگوار خود و كسى بر اين مطّلع نمى‌شد. پس روزى پدرم متوجّه زيارت شد و من با آن حضرت بودم و هيچ كس همراه نبود بغير از دو شترى كه سوار بوديم. پس چون آن حضرت به نجف كوفه رسيدند در موضعى ايستادند و آنقدر گريستند كه محاسن مبارك آن حضرت به آب ديده ايشان تر شد و فرمودند كه:

السّلام عليك يا أمير المؤمنين و رحمة اللَّه و بركاته السّلام عليك يا أمين اللَّه في أرضه و حجّته أشهد أنّك يا أمير المؤمنين جاهدت‌ فِي اللَّهِ حَقَّ جِهادِهِ‌ و عملت بكتابه و اتّبعت سنن نبيّه‌