داد، و در اين هنگام اين اشعار را كه از سروده‌هاى «حمران بن مالك خثعمى» در روز قرن (يكى از جنگ‌هاى عربى جاهلى) است، به عنوان رجز مى‌خواند:

«سوگند به خدا ياد كرده‌ام كه جز با آزادگى كشته نشوم، گرچه مرگ را چيز سخت و ناگوار بنگرم. من دوست ندارم كه دستخوش نيرنگ و فريب گردم يا آب خنك را با آب تلخ بياميزم (جنگيدن را رها سازم و تسليم ذلّت شوم) هر كسى روزى گرفتار تلخى (مرگ) مى‌شود، حال كه چنين است با شما مى‌جنگم و ترسى از زيان و ضرر ندارم.» دشمنان گفتند: «نمى‌خواهيم تو را فريب دهيم و نيرنگى در كار نيست.» حضرت مسلم 7 به سخن دشمنان اعتنا نكرد، و به جنگ ادامه داد، سرانجام بر اثر زخمهايى كه بر پيكرش وارد شده بود، مورد حمله شديد دشمن قرار گرفت، يكى از دشمنان از پشت سر چنان نيزه بر او وارد ساخت كه آن حضرت به روى زمين افتاد، و به اسارت دشمنان درآمد.

پاسخ‌هاى دندانشكن مسلم 7 به ابن زياد

هنگامى كه مسلم 7 را بر ابن زياد وارد كردند، مسلم 7 با كمال بى‌اعتنايى بر او وارد شد و به ابن زياد كه در مسند غرور تكيه نموده بود سلام نكرد.