تا اينكه معاويه پسر ابو سفيان‌[1] در سال 60 هجرى از دنيا رفت و يزيد (كه لعنتهاى خدا بر او باد)[2] نامه‌اى براى فرماندار مدينه وليد بن عتبه‌[3] نوشت، كه معاويه فلان وقت از دنيا رفت، به تو فرمان مى‌دهيم كه از همه مردم مدينه به خصوص از حسين 7 براى خلافت من بيعت بگير، و اگر حسين 7 از بيعت كردن سرباز زد، با شمشير گردنش را بزن، و سر بريده‌اش را نزد من بفرست.

[1]. معاويه پايه‌گذار حكومت امويان در شام، در مكّه متولّد شد، و هنگام فتح مكّه مسلمان گرديد، در عصر خلافت ابو بكر فرماندهى لشكر را تحت سرپرستى برادرش بر عهده گرفت. در عصر خلافت عمر، حاكم اردن شد، سپس عمر او را حاكم دمشق نمود، در عصر خلافت عثمان، همه منطقه شام در اختيار او درآمد، و حاكمان شهرهاى اطراف تابع او شدند، پس از عثمان، هنگامى كه على( ع) به خلافت رسيد، بى‌درنگ او را عزل كرد، معاويه قبل از وصول دستور عزل، از آن باخبر شد، به بهانه خونخواهى از خون عثمان، آن را وسيله شورش بر ضدّ حكومت حضرت على( ع) قرار داد، و براى كشتن على( ع) جنگهاى سختى را به راه انداخت، سرانجام با مكر و حيله( به سرنيزه قرار دادن قرآنها) جنگ صفّين را به نفع خود خاتمه داد، او در سال 60 هجرت از دنيا رفت، و پسرش يزيد را خليفه خود نمود.

[2]. يزيد دوّمين طاغوت اموى در شام بود، در ماطرون متولّد شد، و در دمشق رشد و نمو كرد، پس از مرگ پدر، در سال 60 زمام امور خلافت را به دست گرفت، جماعتى كه در رأسشان امام حسين( ع) بود با او بيعت نكردند، به خاطر اينكه غرق در فساد و آلودگى بود، در سال 63 مسلم بن عقبه جلّاد را مأمور سركوبى مردم مدينه كرد، و سه روز خون آنها را مباح نمود تا مردم مدينه برده يزيد شوند، مسلم بن عقبه جنايات ننگينى كرد، بسيارى از صحابه و تابعين را كشت، سرانجام يزيد در سال 64 پس از سه سال و نه ماه خلافت از دنيا رفت.( تتمة المنتهى، ص 35- 48)( مترجم.)

[3]. وليد بن عتبة بن ابى سفيان برادرزاده معاويه بود، از رجال بنى اميّه به شمار مى‌رفت، معاويه او را فرماندار مدينه نموده بود، او در سال 57 در عصر خلافت معاويه، فرماندار مدينه شد، و يزيد در سال 60 پس از نامه به او( در مورد اخذ بيعت از حسين- ع) او را از فرماندارى عزل كرد، و به شام طلبيد و مشاور خود نمود، سپس در سال 61 بر اثر بيمارى طاعون درگذشت.( مرآة الجنان، ج 1، ص 140)( مترجم).