و سرور به استقبال مرگ مى‌شتافتند، كه به راستى عالم بزرگ سيد مرتضى علم الهدى (وفات يافته 436 ه. ق) خطاب به اين نيكمردان ايثارگر چه عالى سروده آنجا كه گويد:

«جسم‌هايشان بر روى خاك گرم كربلا افتاده، ولى ارواحشان در جوار قرب خداوند آرميده است.

گويى دشمنانى كه زيان آنها را مى‌خواستند، به نفع آنها اقدام كردند، و قاتلان شمشير بدستشان، موجب زندگى ابدى آنها شدند.» اگر پيروى از دستورهاى قرآن و سنّت نبود كه به خاطر مصيبت جانگداز فقدان نشانه‌هاى هدايت، و به وجود آمدن پايه‌هاى گمراهى، سزاوار است لباس مصيبت پوشيد و شعار مصيبت‌زدگى سرداد، و آه و افسوس به خاطر از دست رفتن عزيزان كربلا نمود، لازم بود به خاطر اين نعمت عظيمى كه نصيب اين رادمردان الهى شده، لباس خوشحالى بپوشيم و مباركباد بگوييم، ولى نظر به اينكه سوگوارى براى مصيبت اين عزيزان، موجب رضاى حاكم روز معاد، و وصول به اهداف بندگان شايسته الهى است، ما لباس سوگ پوشيديم و با اشك ريختن مأنوس شديم.

اى اشكها بريزيد

از اين رو خطاب به ديدگانمان گفتيم، همواره بگرييد، و خطاب به دلها گفتيم: همانند زنان پسر مرده بناليد، چرا كه دشمنان ريختن خون امانتهاى پيغمبر مهربان اسلام 6 را در روز عاشورا مباح دانستند، و آن همه سفارشهاى پيامبر اكرم 6 در مورد فرزندان و اهل بيتش در