آيا نمى‌بينى كه از غصّه مصيبت فراق حسين 7، چهره خورشيد همانند چهره بيماران زرد شده و زمين به لرزه افتاده است؟!»

گريه هميشگى امام سجّاد 7 در سوگ حسين 7 و شهيدان‌

اى شنونده مصائب حسين 7! در مورد مصائب جانگداز آن حضرت و عزيزانش، در همان راهى كه پيشوايان از حاملان قرآن پيمودند، حركت كن، در مورد مولاى ما امام سجّاد 7 نقل شده كه آن حضرت با آن همه حلم و تحمّل وصف‌ناپذير، بر اين مصائب جگرسوز و فاجعه غمبار، بسيار مى‌گريست، چنان كه از امام صادق 7 نقل شده فرمود:

انّ زين العابدين 7 بكى على ابيه اربعين سنة، صائما نهاره، و قائما ليله‌

...، همانا امام سجّاد 7 براى مصائب پدرش، چهل سال گريه كرد كه روزهايش را روزه گرفت و شبهايش را با عبادت به سر مى‌آورد.[1] هر گاه وقت افطار مى‌شد، خدمتكار خانه آب و غذاى آن حضرت را مى‌آورد و نزد او مى‌نهاد و مى‌گفت: «اى مولاى من بخور.» امام سجّاد 7 مى‌فرمود:

قتل ابن رسول اللَّه جائعا، قتل ابن رسول اللَّه عطشانا

، پسر رسول خدا 6 گرسنه كشته شد، پسر رسول خدا 6 تشنه كشته شد.

[1]. در مورد سال شهادت امام سجّاد( ع) مشهور آن است كه آن حضرت در سال 95 ه. ق شهيد شد، بنا بر اين بعد از حادثه كربلا حدود 35 سال زندگى كرده است، تعبير چهل سال در روايت فوق، احتمالا شامل پنج سال قبل از واقعه كربلا نيز بشود، چرا كه قبل از اين حادثه، پيامبران، و پيامبر اسلام6 و امير مؤمنان على( ع) و ... براى مصائب امام حسين( ع) مى‌گريستند.( مترجم).