روانه ساخت. بانوان حرم را سوار بر شترانى كرد كه تنها پاره گليمى به پشتشان انداخته شده بود، و داراى محمل و سايبان نبودند، صورتهايشان باز بود، با اينكه آنها امانت‌هاى بهترين پيامبران، رسول اكرم 6 بودند، آنان همچون اسيران ترك و روم در سخت‌ترين وضع و اندوه به سر مى‌بردند، و به راستى چقدر اين شاعر نيكو سروده كه گويد:

«بر پيامبر برانگيخته شده از دودمان هاشم درود بفرستند، و از سوى ديگر با فرزندانش جنگ كرده و آنها را مى‌كشند، به راستى كه اين موضوع بسيار عجيب است.» و شاعر ديگر گويد:

«آيا آن امّتى كه حسين 7 را كشتند اميد به شفاعت جدّش در روز حساب قيامت دارند؟» روايت شده: تعداد سرهاى شهيدان كربلا هفتاد و هشت سر بود، كه قبيله‌هاى عرب براى تقرّب به پيشگاه ابن زياد، و يزيد بن معاويه، (لعنت خدا بر آنها) بين خود تقسيم نمودند به اين ترتيب كه:

قبيله كنده حامل سيزده سر بودند، كه رئيسشان قيس بن اشعث بود.

قبيله هوازن حامل دوازده سر بودند كه رئيسشان شمر بود.

قبيله تميم حامل هفده سر شدند.

قبيله بنو اسد حامل شانزده سر شدند.

قبيله مذحج حامل هفت سر شدند.