«براى چه اين كار را بكنيم؟ براى اينكه بعد از تو بمانيم، هرگز خداوند چنين چيزى را به ما نشان ندهد.» نخست حضرت عبّاس 7 اين سخن را گفت، سپس بقيّه در اين گفتار از او پيروى كردند.

در اين هنگام امام حسين 7 به فرزندان عقيل‌[1] توجّه كرد و چنين فرمود:

حسبكم من القتل بصاحبكم مسلم، اذهبوا فقد اذنت لكم‌

، كشته شدن مسلم 7 در خانواده شما براى شما كافى است، من به شما اجازه دادم از اينجا برويد.

و طبق روايت ديگر: در اين هنگام همه برادران و افراد خاندانش يك صدا گفتند: «اى پسر رسول خدا! اگر ما برويم، مردم چه مى‌گويند و ما به آنها چه بگوييم؟ از اين رو كه بزرگ و آقا و اماممان پسر دختر پيامبرمان را رها كرده‌ايم، و همراه او نه تيرى به سوى دشمن رها كرده‌ايم، نه نيزه‌اى افكنده‌ايم و نه شمشير زده‌ايم، نه به خدا سوگند اى پسر رسول خدا! هرگز از تو جدا نخواهيم شد، بلكه با جان و دل از تو نگهبانى كنيم، تا در پيش روى تو كشته شويم، و دستخوش‌

[1]. در ماجراى كربلا و عاشورا، بخشى از ياران امام حسين( ع) فرزندان عقيل( برادر على( ع) و فرزندزادگان او بودند، كه گاهى از آنها به« آل عقيل» ياد مى‌شد، كه تنها از فرزندان عقيل غير از مسلم( ع) هفت نفر در كربلا به شهادت رسيده‌اند كه عبارتند از:

جعفر، عبد الرّحمن، عبد اللّه اكبر، عبد اللّه اصغر، موسى، عون و على( ع)( ناسخ التواريخ امام حسين( ع)، ط رحلى، ص 270).

از فرزندزادگان عقيل نيز يازده نفر به شهادت رسيده‌اند، در نتيجه نوزده نفر از آل عقيل شهيد شده‌اند، و اين از افتخارات عقيل( ره) است كه از نسل او يك مجموعه انقلابى و شهادت طلب به وجود آمده‌اند، شرح اين مطلب را در كتاب« مسلم بن عقيل پيشتاز شهيدان كربلا» تأليف مترجم بخوانيد.( مترجم).