محمد 6 كه از طريق قهرمانى نيرومند، جبرائيل علم مى‌آموزد[1] نيازى به شعر و شاعرى ندارد. او طبع شعر ندارد، مطالب او الهى است و توسط پيك مخصوص بآنحضرت مى‌رسد.

پيامبرى كه مى‌بايد مردم را عميقا با برنامه‌هاى إسلام عزيز آشنا سازد، وظيفه دارد با مطالب عميق، سازنده و زيربنائى به جنگ خرافات برود. شعار، شعر و شاعرى اثرى آنى دارد و چند صباح بعد هم فراموش مى‌شود.

شعر هرقدر صريح، صحيح و روان باشد باز خيلى زود كهنه مى‌شود، اين اسلام عزيز است كه با مطالب اصولى و عميق پايه‌گذارى شده، بايد رشد كند و جهانگير شود.

راستى وقتى شنوندگان محمّد 6 افرادى هستند كه حرف‌هاى كوچه و بازار و زبان معمولى را خوب نمى‌فهمند زبان شعر و ادب براى آنان چه اثرى خواهد داشت؟!

در عين اينكه محمّد 6 با شعر و شاعرى سروكارى نداشت، در موقع لزوم از شعار و انگيختن احساسات بخصوص در ميدان جنگ و مراسم خاصّ بهره ميبرد.

شعار اللّه أكبر و لا إله إلّا اللّه در جنگ با كفّار هنوز زنده است.

شعار حج لبّيك اللّهم لبّيك، شعارهاى نمازهاى عيد روزه و قربان در تمام كشورهاى إسلامي رواج دارد.

شعار «يا مرگ يا پيروزى» كه در جريان خونخواهى مختار آغاز شد:

«يا منصور! اموت» هنوز رائج است.

طبع شعر

زيبائى، بيان، قلم و طبع شعر از نعمت‌هاى الهى هستند كه خدا به هركس صلاح ديد عطا مى‌كند، نعمت‌هائى نيستند كه بتوان از طريق زور، پول و مقام‌

[1]- سوره نجم آيه 5« عَلَّمَهُ شَدِيدُ الْقُوى‌ ...»