1786- خيلى از مواقع شخص باوقار از ناراحتى مى‌خندد، درعين‌حال قلب وى از آتش آزار آه مى‌كشد.

پرهيز از خوشروئى با ناكسان‌
1787- از شنيدن حرف‌هاى عصبانى‌كننده كر مى‌شوم و حلم را پيشه خود مى‌سازم كه حلم با من مناسب‌تر است.

1788- من از پرحرفى پرهيز مى‌كنم، تا پاسخى ناپسند نشنوم.

1789- آنگاه كه نادانى جاهل را بسوى خود جذب كنم (و پاسخ بدهم) من از او نادانتر هستم.

1790- از ديدار مردان مغرور مشو، هرچند خود را بيارايند و يا از در حيله وارد شوند.

1791- زيرا جوانانى كه بينندگان را به تعجب مى‌اندازند و خود را جا مى‌زنند چه‌بسا چند زبان و چند چهره دارند.

1792- آنگاه كه به تو مى‌رسد شايستگى‌ها فراموش مى‌گردد و رذالت و پستى‌ها بيدار مى‌شود.