از أهل زمان چه نااميدم شب و روز

ميلى كه مرا به اين و آن بود نماند

داغى كه ز دهر بر دل محزون است‌

از انجم آسمان بسى افزون است‌

تسليم كسى كرد مرا دور فلك‌

كز جور و جفاى او جگر پرخون است‌

آن كس كه تو را ساخت غنى از همه چيز

ناگاه غنا دهد به اين غم‌زده نيز

نى خوارى درويش دوا مى‌دارد

نى غنا چنين بمانند عزيز

اين ناله دلسوز نخواهد ماندن‌

وين ناوك دلسوز نخواهد ماندن‌

از لذت ديروز اثر باقى نيست‌

وين تلخى امروز نخواهد ماندن‌

مهرى كه براى حقّ تعالى باشد

بى‌شبهه ز هر خلل مبرا باشد