ما ندارد و بدهى او يا به خاكسپارى پيكرش نيز به خود او مربوط است و كسى كه وصيّت او را مى‌شنود، انجام آنها را به عهده مى‌گيرد؛ چرا كه وقتى ما او را اعدام كرديم ديگر در انديشه پيكر بى‌جان او نيستيم كه كجا به خاك سپرده شود. امّا آنچه در رابطه با سالارش، حسين است بايد خاطرنشان كنم كه اگر او به سوى ما نيايد و ما را رها كند و كارى به حكومت ما نداشته باشد، ما نيز كارى به او نداريم.

و پس از آن بود كه فرمان ظالمانه ريختن خون آن سردار در بند را صادر كرد و آن حضرت نيز پس از سخنان روشنگرانه و تند و نثار لعنت و نفرين بر بانيان ستم و بيداد و نگهبانان ظلمت و اختناق اموى و پسر «مرجانه»- كه در كوفه سردسته آنان بود- به بام كاخ استاندارى برده شد و در حالى كه دو دست توانمندش بسته و در زنجير بيداد بود، به وسيله عنصر پليد و برده صفتى به نام «بكير احمرى» گردنش هدف شمشير قرار گرفت و به شهادت رسيد؛ و آن گاه به منظور ايجاد جو وحشت و هراس بيشتر در جامعه و ترسانيدن مخالفان ستم و اختناق، پيكرش از بام كاخ استاندارى به خيابان و ميان مردم افكنده شد.

سلام و درود خدا بر او و بر پيكر مطهّر و راه و رسم جاودانه و نسل و تبار آزاديخواهش باد!

شهادت «هانى»

و پس از آن بود كه «عبيد» فرمان اعدام ميزبان غيرتمند و دلاور او، «هانى بن عروة»، آن پير فرزانه را صادر كرد و دژخيمانش او را به محل جمع آورى زباله‌هاى شهر بردند و در آنجا به دارش آويختند. پاره‌اى نيز برآنند كه آن پير فرزانه را يكى از بردگان «عبيد» به نام «رشيد» با شمشير گردن زد.

كشتار بى‌رحمانه سفير سالار شايستگان و ميزبان غيرتمند او از يك سو جوّ ترور و وحشت را تيره‌تر ساخت و از ديگر سو موج غم و اندوه و نفرت و انزجار بر ضدّ استبداد سياهكار اموى را پديد آورد؛ تا آنجايى كه در سروده‌ها و نثرها بر اين بيدادى كه بر آن دو مرد بزرگ رفت اشك حسرت ريخته شد. براى نمونه به سروده شاعر «اسدى» مى‌نگريم كه چنين سرود:

اگر نمى‌دانى كه مرگ پرافتخار و آزادمنشانه چيست، به پيكر به خون آغشته‌