از كسى خشنود گردى و رضايت دهى، ما نيز بر او خشم نخواهيم گرفت. هر گاه تو از سرزمينى كوچ كنى، ما در آنجا رحل اقامت نخواهيم افكند و هر گاه تو در جايى سكونت گزينى، ما كوچ نخواهيم كرد.

با اين بيان سررشته‌دارى و فرمانروايى قوم با توست و تو تكيه‌گاه و مورد اعتماد هستى. از اين رو هر آنچه را صلاح مى‌دانى، ما را بر آن فراخوان تا پاسخ مثبت دهيم و به ما بگو چه بايد كرد، تا پرشور و آگاهانه فرمانت را به جان بخريم. و بدان كه هر گاه هر آنچه را بخواهى و پيشنهاد كنى، در قلمرو حكمت و عدالت و عزّت و مصلحت، فرمان و اختيار با تو و دلهاى ما به همراه توست! اينجا بود كه «ابن مسعود نهشلى» رو به آنان كرد و گفت: هان اى بنى سعد! دوستان و ياران! به خداى سوگند! اگر چنين كنيد، خداى فرزانه براى هميشه شمشير را از ميان شما برخواهد داشت و نسيم دل‌انگيز مهر و صفا در ميان جامعه و مردمتان هماره خواهد ورزيد. و اگر جز اين راه، راهى را برگزينيد، خداى توانا هرگز شمشير را از ميان شما برنخواهد داشت و روى نجات و رستگارى نخواهيد ديد.

مردم بصره و پاسخ به نامه حسين 7‌

«ابن مسعود نهشلى» پس از شنيدن سخنان پرشور سردمداران سه گروه مورد اشاره و دلگرمى به آمادگى آنان براى يارى رسانى به پيشواى صلح و آزادى، نامه‌اى بدين صورت به آن حضرت نوشت:

«امّا بعد، فقد وصل الينا كتابك و فهمت ما ندبتنى اليه و دعوتنى له، من طاعتك و بنصيبى من نصرتك ... و انتم حجّة اللَّه على خلقه، و وديعته في أرضه، تفرّعتم من زيتونة أحمدية، هو أصلها و أنتم فرعها ....» به نام خداوند بخشاينده بخشايشگر.

امّا بعد، نامه روشنگرانه و جانبخش شما، پيشواى شايستگان به من رسيد و هر آنچه به من سفارش فرموده و مرا به آنها فرا خوانده بودى، با همه وجود دريافتم. در اين نامه، شما با مهر و بزرگوارى، مرا فرا خوانده‌اى تا از راه و رسم آزادمنشانه‌ات پيروى نموده و در راه يارى رسانى به حق و عدالت و برنامه خردمندانه اصلاحى- كه تو پيشواى راستين آن هستى- بهره‌اى شكوهبار نصيبم گردد. و راستى كه خداى‌