قُلْ لَئِنِ اجْتَمَعَتِ الْإِنْسُ وَ الْجِنُّ عَلى‌ أَنْ يَأْتُوا بِمِثْلِ هذَا الْقُرْآنِ لا يَأْتُونَ بِمِثْلِهِ وَ لَوْ كانَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ ظَهِيراً[1].

يعنى: «اگر تمام انسانها و اجنّه جمع شوند تا مانند اين قرآن را بياورند، نمى‌توانند، هر چند همه، پشتيبان يك ديگر باشند».

پس اعجاز، مخصوص خداوند قادر متعال است. و اوست كه به رسولان خويش، قدرت اعجاز داده است. اعجاز، با وسايل عادى صورت نمى‌گيرد و نتيجه رياضت هم نيست. و به اكتشاف و اختراع هم، معجزه نمى‌گويند، بلكه اعجاز، براى صاحبان آنها يك امتياز محسوب مى‌شود.

اعجاز، با اذن خدا

پيامبران، سفيران هدايت انسانها هستند كه از سوى خدا مبعوث مى‌شوند. پس لازم است براى خود دليل داشته باشند تا مردم حرف آنان را باور كنند. از اين رو، خداوند متعال به فرستادگان خود قدرت اعجاز داده است. قرآن مجيد هم به صراحت اين مسأله را بيان كرده است. حضرت نوح، هود، صالح، ابراهيم، موسى، عيسى، داود و سليمان- :- تا حضرت خاتم انبياء محمّد مصطفى- 6- همه داراى معجزاتى بودند. و به وسيله آن، مردم را به راه راست هدايت مى‌كردند. چنانچه مثلا خداوند، آتش را براى حضرت ابراهيم- 7- سرد و سلامت قرار داد. و پرندگان قطعه- قطعه شده را توسط او زنده كرد. و عصا در دست حضرت موسى- 7- مار شد و اژدهاى جادوگران را به كام خود كشيد. و حضرت عيسى- 7- مردگان را به اذن خداوند زنده مى‌كرد و پرنده‌اى از گل ساخت و به اذن خداوند، پرواز داد.

همچنين خداوند متعال، آهن را در دست حضرت داود- 7- نرم ساخت. و حضرت سليمان- :- اجنّه و پرندگان را تسخير مى‌كرد

[1] سوره اسراء، آيه 88.