احسان امام جواد (ع) به مؤمنان‌

(1) 10- محمّد بن سهل مى‌گويد: در مكه مجاور[1] شده بودم و به مدينه آمدم و خدمت امام محمّد تقى- 7- رسيدم. و خواستم از او لباسى بخواهم، ولى فرصت نشد تا خواسته‌ام را عنوان كنم تا اينكه از او خداحافظى كردم. و وقتى كه از شهر بيرون مى‌رفتم، با خود گفتم: نامه‌اى براى او مى‌نويسم و در نامه خواسته‌ام را از او مى‌خواهم. نامه را نوشتم و به مسجد پيامبر- 6- رفتم تا اينكه دو ركعت نماز بخوانم و صد بار استخاره (طلب خير) بكنم، اگر در قلبم افتاد كه نامه را بفرستم، و الا آن را بسوزانم. پس استخاره كردم و در قلبم افتاد كه نفرستم. نامه را سوزاندم و از مدينه خارج شدم.

در اين حال فرستاده‌اى را ديدم كه لباسى در بقچه دارد و بين قطار شتران گردش مى‌كند و از محمّد بن سهل قمى پرسش مى‌كند، تا اينكه به من رسيد و گفت: مولايت اين را فرستاده، ديدم دو ملافه است.

احمد بن محمّد مى‌گويد: از قضا وقتى كه او مرد، من غسلش دادم و در آن دو پارچه، او را كفن كردم‌[2].

جبران اموال سرقت شده توسط امام جواد (ع)

(2) 11- ابن حديد مى‌گويد: جمعى براى حجّ به راه افتاديم و در راه جلو ما را گرفتند و آنچه داشتيم به سرقت بردند. وقتى كه به مدينه رسيديم، امام جواد- 7- را در راه ملاقات كردم و او را به منزل آوردم و آنچه را كه در راه بر ما گذشته بود براى آن حضرت، گفتم.

حضرت، دستور داد تا به من «كسايى» بدهند و دينارهايى نيز به من داد و

[1] به كسى كه بخواهد چند سال در مكه بماند« مجاور» مكه مى‌گويند.

[2] بحار الانوار: 50/ 44، حديث 12 و 13.