اسم الکتاب : جلوههای اعجاز معصومین المؤلف : راوندی، قطب الدین الجزء : 1 صفحة : 416
(1)
دلايل و براهين امام
حسن بن على (ع)
به ثمر نشستن درخت
خشكيده
(2) 1- عبد اللَّه كناسى
از امام صادق- 7- نقل مىكند كه: روزى امام حسن- 7- با يكى
از فرزندان زبير كه به امامت آن حضرت قائل بود، به بيرون شهر رفتند. در منزلى زير
نخل خشكى فرود آمدند و آن نخل در اثر نبودن آب، خشك شده بود. زير آن درخت، براى
امام حسن- 7- زيراندازى گستردند و حضرت بر روى آن نشست و آن مرد زبيرى
هم مقابل آن حضرت، زير درخت ديگرى نشست. آن مرد زبيرى سرش را بالا گرفت و گفت: اى
كاش! اين درخت، خرما داشت و از آن مىخورديم! امام حسن- 7- به او
فرمود: ميل به رطب دارى؟
گفت: بلى.
حضرت سر خود را بالا
گرفت و دستانش را به سوى آسمان برد و دعا كرد.
ناگهان درخت خرما سبز شد
و برگ دار گشت و خرما آورد. شخصى كه با آنها بود و شترانش را كرايه داده بود، گفت:
به خدا سوگند! اين سحر است! حضرت فرمود: واى بر تو! اين سحر نيست. بلكه دعاى پسر
پيامبرى است كه مستجاب الدعوه مىباشد. پس از درخت، بالا رفتند، خرماها را چيدند و
خوردند و آن خرماها بهترين خرما بود و آنها را كفايت كرد[1].