اعطيته اذا اعطى سرور

و ان سلب الذى اعطى اثابا

انعم الله بالحبيبة علينا

و بمسراك يا اميم الينا

هو ابنى و انسى اجره لى و عزّنى‌

على نفسه رب اليه و لاؤها

ماذا على من شم تربة احمد 6

ان لا يشمّ مدى الزمان غواليا

و عين الرضا عن كل عيب كليلة

و لكن عين السّخط تبدى المساويا

انعى الوليد بن الوليد

ابا الوليد فتى العشيرة

صبر آمد و ليكن عاقبت‌

ميوه شيرين دهد پرمنفعت‌

تغيّرت البلاد و من عليها

فوجه الارض مغبّر قبيح‌

ايزد دردى نيافريد به گيتى‌

كز پى آن دارويى نكو نفرستاد

گر آسوده ور مبتلا مى‌پسندد

چه خوشتر از اين كوبه ما مى‌پسندد

كفه‌اى بر ارض ماند پله‌اى بر آسمان‌

با فلك گر قدرى از قدر تو را ميزان كنند

مقصدى گر بود از خلقت همين آزار بود

ورنه در كنج عدم آسودگى بسيار بود

عشق از اول سركش و خونى بود

تا گريزد هركه بيرونى بود

طبعت على كدر و انت تريدها

صفوا من الاكدار و الاقذار

اى بلاى تو ز نعمت خوبتر

نعمتت نيز از بلا محبوبتر

انظر الى الدهر ذى الاضغان و الغير

لا سيما لاولى الاوضاح و الغرر

خوشا وقت شوريدگان غمش‌

اگر زخم بيند و گر مرهمش‌

اين سخن در گوش هوشم دوش آمد از سروش‌

گر خدا را دوستدارى در رضاى او بكوش‌

صبرت و كان الصبر خير مطية

و هل جزع منى ليجدى فاجزع‌

جزى الله عنّا الموت خيرا فانّه‌

ا برّ بنا عن والدينا و ارأف‌

خلاف عادت از او كس نديده است كه بود

كمينه عادت ديرينه‌اش خلاف و نفاق‌

ميكشان خرّم و زهاد غمينند مگر

گنه امّيد فزايد به دل و طاعت، بيم‌

اين سخن وه كه چه‌خوش گفت يكى مرد حكيم‌

فقر اميد فزايد به دل و نعمت، بيم‌

گه به سوى كرمت‌گاه به خود مى‌نگرم‌

پاى تا سر همه اميد و سراپا همه بيم‌