ليذهب أسفك على ما هو نازل بك فكان قدر قد نزل عليك، و السلام.»

[1]:

«به نام خداوند بخشنده مهربان. از محمد پيغمبر خداى است به سوى معاذ. سلام بر تو باد! به درستى كه من حمد مى‌كنم خداى را كه خدائى جز او نيست. اما پس از حمد الهى، خداى تعالى اجر را بزرگ فرمايد و الهام صبر و خرسندى به تو نمايد، و ما را و تو را توفيق شكرگزارى روى كند. به درستى كه جانهاى ما و اهل و فرزند و دوستان، از مواهب و بخششهاى گواراى خداوند عزّ و جلّ است و همه عاريتهاى او هستند كه نزد ما وديعه نهاده است و تا زمانى معلوم، تمتع و بهره از آنها مى‌بريم و در وقتى شمرده كه به پايان آيد، مى‌ميريم. پس از آن بر ما واجب نموده شكر را در موقع عطاى خود، و صبر را هنگام ابتلاى ما به بلاى خود و پسرت از مواهب گواراى خداى تعالى و عاريتهاى امانت او براى تو بود كه خداوندت به آن بهره‌مند داشت و از وجود او در غبطه و سرور بودى و او را از تو گرفت در برابر اجر و پاداش بسيار و صلوات و رحمت و هدايت در حالى كه صبر آورى و ذخيره اجر نمائى. پس البته بر خود دو مصيبت بسيار مگمار و فراهم مدار كه اجرت هدر شود و مصيبت تو بى‌ثمر گردد و بر آنچه از تو فوت شده و از دستت رفته است، پشيمانى برى و حسرت و اندوه خورى. پس اگر بر مصيبت، وارد شوى، مى‌دانى كه مصيبت در برابر ثواب خداى، ناچيز است و وفاى وعده الهى را براى خود آماده و معجّل مى‌يابى و بايد افسوس تو در آنچه بر تو وارد شده است، زايل شود و قدر خدايى بود كه بر تو جارى گرديد؛ و السلام».

و از حضرت ابى عبد الله جعفر بن محمد الصادق از پدر والا تبار و از جد بزرگوارش- :- است كه فرمود:

«لمّا توفّي رسول الله 6 جاء جبرئيل 7 و النبى مسجّى و في البيت علىّ و فاطمة و الحسن و الحسين :، فقال: السلام عليكم يا اهل بيت النبوة كُلُّ نَفْسٍ ذائِقَةُ الْمَوْتِ وَ إِنَّما تُوَفَّوْنَ أُجُورَكُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ[2].

الآية، ألا ان في الله عز و جل عزاء في كل مصيبة و خلفا من كل هالك، و دركا لما فات فباللَّه عز و جل فثقوا، و ايّاه فارجوا، فانّ المصاب من حرم الثواب، هذا آخر وطئتى‌

[1] التعازى 12؛ منتخب كنز العمال 6: 277؛ المستدرك على الصحيحين 3: 273.

[2] آل عمران 185.