اخلاقى پدران و خويشاوندان خود آگاهتر بودند تا امثال «مغيرة بن شعبة» و ديگران از بنى اميه و خوارج و نواصب.

ابن ابى الحديد معتزلى در شرح نهج البلاغه مى‌گويد: اسلام ابو طالب مورد اختلاف است ولى جامعه شيعه اماميه و اكثر زيديه گفته‌اند كه ابو طالب مسلمان از دنيا رفت علاوه بر اجماع جمهور علماى شيعه برخى از بزرگان علماء ما (معتزله) مانند: شيخ ابو القاسم بلخى و ابو جعفر اسكافى و برخى ديگر هم بر اين عقيده‌اند كه ابو طالب اسلام آورد[1]. و علت آنكه ايمان خود را ظاهر نساخت آن بود كه بتواند پيغمبر را كاملا يارى نمايد و مخالفان به ملاحظه مقام او مزاحم آن حضرت نشوند.

البته دلائل بسيارى بر ايمان ابو طالب در دست است كه جاى انكار نمى‌باشد از جمله: «ابو الفداء» اين روايت را نقل مى‌كند كه ابو طالب در ماه شوال سال دهم از بعثت پيامبر از دنيا رفت وقتى بيمارى او شدت يافت، پيامبر اكرم 6 به او فرمود: اى عمو، شهادت را بگو تا در روز قيامت به شفاعتم نائل شوى، ابو طالب عرض كرد: اى پسر برادرم، اگر از شماتت نمى‌ترسيدم و باكى نداشتم از اين كه قريش خواهند گفت: ابو طالب از ترس مرگ شهادت را گفت، من شهادت را بر زبان جارى مى‌كردم. وقتى مرگ ابو طالب نزديك شد، لبانش را حركت داد. عباس گوشش را نزديك برد، شنيد كه ابو طالب چه مى‌گويد؟ و گفت پسر برادرم سوگند به خدا همان كلمه را مى‌گويد كه تو به او تعليم كردى يعنى كلمه: «لا اله الّا اللَّه و محمّد رسول اللَّه» پيامبر فرمود:

«الحمد للَّه الذى هداك يا عم»

: اى عمو، سپاس خداى را كه ترا هدايت فرمود.

و سپس ابو الفداء مى‌گويد: اين جريان از ابن عباس هم نقل شده است‌[2].

[1] ابن ابى الحديد، شرح نهج البلاغه، ج 14، ص 6- 65.

[2] ابو الفداء، المختصر في اخبار البشر، ج 1، ص 120.