«عدالت» را مايه هماهنگى و پيوند دلها.

«اطاعت» ما را باعث نظام ملت اسلام.

«امامت» را امان از تفرقه و پراكندگى.

«جهاد» را موجب عزت اسلام.

«صبر» را وسيله‌اى براى جلب پاداش حق.

«امر به معروف» را وسيله‌اى براى اصلاح توده‌هاى مردم.

«نيكى به پدر و مادر» را موجب پيشگيرى از خشم خدا.

«صله رحم» را وسيله افزايش جمعيت و قدرت.

«قصاص» را وسيله حفظ نفوس.

«وفاء به نذر» را موجب آمرزش.

«جلوگيرى از كم فروشى» را وسيله مبارزه با كمبودها.

«نهى از شرابخوارى» را سبب پاكسازى از پليديها.

«پرهيز از تهمت و نسبتهاى ناروا» را حجابى در برابر غضب پروردگار.

«ترك دزدى» را براى حفظ عفت نفس و ...

«تحريم شرك» را براى اخلاص بندگى و ربوبيت حق.

اكنون كه چنين است تقواى الهى پيشه كنيد، آن چنان كه شايسته مقام او است و از مخالفت فرمانش بپرهيزيد و تلاش كنيد كه مسلمان از دنيا برويد.

خدا را در آنچه امر يا نهى فرموده اطاعت كنيد، و راه علوم و آگاهى را پيش گيريد، چرا كه:

«از ميان بندگان خدا، تنها عالمان و آگاهان از او مى‌ترسند و احساس مسئوليت مى‌كنند».

بخش چهارم (بيان موضع خود در برابر نظام حاكم)

سپس فرمود: «

ايّها النّاس اعلموا انّي فاطمة و ابى محمّد 6 اقول عودا و بدوا و لا اقول ما اقول غلطا و لا افعل ما افعل شططا ..

».