مى‌گويد: چون ابى بكر تصميم گرفت كه فدك را از فاطمه 3 باز گيرد و اين خبر به آن حضرت رسيد پارچه‌اى (مقنعه) را به سر و صورت و گردن خود پيچيد و لباسى كه از فرق تا قدم او را مى‌پوشانيد (چادر) بر بدن خود قرار داد و همراه با گروهى از خدمتكاران و زنان خويشاوند خود به طرف مسجد حركت كرد (تا در ميان زنان مشخص نباشد) و آن چنان عبا به سرافكنده بود كه دامن آن روى زمين كشيده مى‌شد و به زير قدمش مى‌آمد راه رفتن او همانند راه رفتن پيامبر 6 بود تا بر ابو بكر وارد شد، در حالى كه ابو بكر در ميان جماعت مهاجران و انصار و ديگران بود، و در ميان زنان مهاجر و انصار در پشت پرده نشست ناله‌اى جانسوز كشيد و اين ناله همگان را به خروش آورده و صداى شيون از مردم بلند شد به گونه‌اى كه مسجد را به لرزه انداخت، قدرى مكث كرد تا مردم آرام شدند آنگاه روى سخن به ابو بكر كرده و اين خطبه را ايراد فرمود:

بخش نخست (توحيد و صفات خداوند و هدف آفرينش)

خدا را بر نعمتهايش سپاس مى‌گويم و بر توفيقاتش شكر مى‌كنم و بر مواهبى كه ارزانى داشته ثنا مى‌خوانم. بر نعمتهاى گسترده‌اى كه از آغاز به ما داده و بر مواهب بى‌حسابى كه به ما احسان فرموده است.

و بر عطاياى پى در پى كه همواره ما را مشمول آن ساخته، نعمتهائى كه از شماره بيرون است و به خاطر گستردگى در بستر زمان هرگز قابل جبران نيست و انتهاى آن از ادراك انسانها خارج است بندگان را براى افزايش و استمرار اين مواهب به شكر خويش فرا خوانده و خلايق را براى تكميل آن به ستايش خود دعوت نموده. و آنان را براى به دست آوردن همانند آنها تشويق فرموده.

و من شهادت مى‌دهم كه معبودى جز خداوند يكتا نيست بى‌مثال است و شريك و مانند ندارد اين سخنى است كه روح آن اخلاص است و قلوب مشتاقان با آن گره خورده و آثار آن در افكار، پرتوافكن شده. خدائى كه رؤيتش با چشمها غير ممكن است و بيان اوصافش با اين زبان، محال، و درك ذات مقدسش براى عقل و