و حكومت عامه اسلامى بود كه به فاطمه و على 7 و اولاد منصوص آنها مى‌رسيد و لذا آنجا كه هارون الرشيد از حضرت موسى بن جعفر 7 خواست كه حدود فدك را شرح دهد، به اين هدف كه آن را به امام 7 پس بدهد، امام از بيان حدود فدك ابا كرد تا آنكه هارون الرشيد اصرار نمود فرمود: اگر حدود آن را بگويم به صاحبش رد نمى‌كنى هارون گفت: «بحقّ جدّك الّا فعلت».

فقال‌: «حدّها الاوّل عرش مصر و الحدّ الثّانى دومة الجندل و الحدّ الثّالث تيما و الحدّ الرّابع جبال احد من المدينة»

[1].

حدّ اول آن عريش مصر و حدّ دوم دومة الجندل و حدّ سوم تيما (سيف البحر) و حدّ چهارم كوههاى احد از مدينه.

طبق نقل مرحوم كلينى خليفه عباسى با تعجب گفت: همه اينها؟! فرمود:

آرى همه اينها، زيرا همه از زمينهائى است كه رسول خدا اسب و شتر بر آن نرانده است مهدى گفت: مقدار زيادى است و در باره آن تأمل مى‌كنم‌[2].

طبق نقل ابن شهرآشوب، هارون رنگش دگرگون شد و دستور داد امام كاظم 7 را زندانى كنند، حضرت فرمود: مى‌دانستم كه اگر حدود فدك را بگويم مرا خواهد كشت.

اين حديث پر معنى دليل روشنى بر پيوستگى مسأله «فدك» با مسأله «خلاف» است و نشان مى‌دهد آنچه در اين زمينه مطرح بوده غصب مقام خلافت رسول اللَّه بوده است و اگر هارون مى‌خواست فدك را تحويل بدهد بايد دست از خلافت بكشد و همين امر او را متوجه ساخت كه امام موسى بن جعفر 7 ممكن است هر زمان قدرت پيدا كند و او را از تخت خلافت پائين بكشد و لذا تصميم به قتل آن حضرت گرفت.

على بن اسباط از امام رضا 7 روايت كرده كه مردى از برامكه با

[1] طرائف، ج 1، ص 252.

[2] كلينى، اصول كافى، ج 1، ص 456، بنا به نقل كلينى، خليفه عباسى« مهدى» بودند هارون.