من از او راضى هستم و كسى كه من از او راضى باشم، خدا از او راضى مى‌باشد و كسى كه فاطمه بر او غضب نمايد، من بر او غضبناك مى‌باشم و بر هر كس من غضبناك باشم، خداوند بر او غضبناك است واى بر آن كسى كه به فاطمه ظلم كند و واى بر كسى كه بر شوهرش على 7 ظلم كند، واى بر كسى كه بر ذريه و شيعيان على و فاطمه ظلم كند!).

غصب فدك فاطمه 3

در حديثى كه از منابع اهل تسنن از «ابو سعيد خدرى» صحابه معروف پيامبر 6 نقل شده، آمده است كه:

«لمّا نزل قوله تعالى‌ وَ آتِ ذَا الْقُرْبى‌ حَقَّهُ‌ اعطى رسول اللَّه فاطمة فدكا»

(هنگامى كه آيه‌ وَ آتِ ذَا الْقُرْبى‌ حَقَّهُ‌ نازل شد، پيامبر 6 فاطمه را صدا زد و فدك را به او بخشيد[1].

اين حديث را «ابو يعلى» و «ابن ابى حاتم» و «ابن مردويه» و «طبرانى» از «ابو سعيد» نقل كرده‌اند[2].

در تفسير «الدر المنثور» از ابن عباس نقل شده هنگامى كه آيه‌ «وَ آتِ ذَا الْقُرْبى‌ حَقَّهُ‌» نازل شد پيامبر فدك را به فاطمه بخشيد:

«اقطع رسول اللَّه فاطمة فدكا».

سيوطى پس از نقل روايت گفته اين روايت را «ابن مردويه» از «ابن عباس» آورده‌[3] و ذهبى در ميزان الاعتدال حديث را صحيح دانسته است‌[4]. و متقى در كنز العمال‌[5] و به گفته وى حاكم در تاريخش و ابن النجار اين حديث را آورده‌اند

[1] فدك زمينى آباد و محصول خيزى در نزديكى خيبر بود و از مدينه 140 كيلومتر فاصله داشت و بعد از خيبر، نقطه اتكاء يهوديان در حجاز به شمار مى‌رفت( مراصد الإطلاع، ماده فدك).

[2] ذهبى، ميزان الاعتدال، ج 2، ص 228- سيوطى، در المنثور، ذيل آيه« وَ آتِ ذَا الْقُرْبى‌ حَقَّهُ‌» اسراء، آيه 26.

[3] سيوطى، ذيل همين آيه در المنثور، ج 4، ص 177.

[4] ذهبى، ميزان الاعتدال، ج 2، ص 228.

[5] متقى، كنز العمال، ج 2، ص 158.