اعتراف بزرگان اهل سنت به فضائل على 7

بر اهل بصيرت پوشيده نيست كه فضائل مولاى متقيان على 7 بر هيچ بيان و زبان و قلم و دفتر و كتاب برنگنجد و در حقيقت شمردن فضائل آن حضرت همچون پيمانه كردن آب اقيانوس است و در حديث وارد شده كه: «مائيم كلمات پروردگار كه فضائل ما را احصاء نمى‌توان كرد» و چه خوب گفته:

ولى در اينجا منظور اشاره به اعترافات برخى از بزرگان اهل سنت است كه به اندازه درك و فهم خودشان در فضائل مولاى متقيان سخن گفته‌اند.

احدى از صحابه به پايه علم و فضل على 7 نمى‌رسد چنان كه «ابن مغازلى شافعى» در «المناقب» و محمد بن طلحه در كتاب «مطالب السئول» و حموينى در فرائد شيخ سليمان حنفى بلخى در «ينابيع المودة» از كلبى نقل مى‌كند كه عبد اللَّه بن عباس (حبر امت) گفت: علم النّبىّ 6 من علم اللَّه و علم علىّ من علم النّبىّ و علمى من علم علىّ و ما علمى و علم الصّحابة في علىّ الّا كقطرة بحر في سبعة ابحر»[1].

(علم پيامبر از علم خداى تعالى است و علم على 7 از علم پيامبر مى‌باشد و علم من از علم على 7 است و علم من و علم صحابه در مقابل علم على مانند قطره آبى در هفت درياست).

«محب طبرى» در كتاب «رياض النضرة» به سند خود از عمر بن خطاب روايت كرده كه گفت: رسول خدا 6 فرمود: هيچ جوينده‌اى چيزى به دست نمى‌آورد كه مانند فضل على بن ابى طالب باشد، چه او طالبان هدايت را به سوى حق هدايت نموده و از هلاكت دور مى‌سازد و آن را كه به راه ضلالت افتاده بر مى‌گرداند»[2].

[1] سليمان قندوزى، ينابيع المودة، ص 70.

[2] محب طبرى، رياض النضرة، ج 2، ص 214.