يحيى حياتى و يموت مماتى و يسكن جنّة عدن غرسها ربّى فليتوال عليّا من بعدى و ليوال وليّه و ليقتد باهل بيتى من بعدى فانّهم عترتى خلقوا من طينتى و رزقوا فهمى و علمى فويل للمكذّبين بفضلهم من امّتى القاطعين فيهم صلتى لا انا لهم اللَّه شفاعتى»

[1].

كسى كه خوشحاليش در اين است كه به روش زندگى من زندگى كند و بر آنچه من بر آن مى‌ميرم بميرد و در بهشت عدن كه پروردگار من درختان آن را غرس كرده، جاى گزيند، بايد ولايت على 7 را پس از من اختيار كند و دوستان وى را دوست بدارد و به اهل بيت من بعد از من اقتدا نمايد زيرا آنان عترت من و خلقتشان از سرشت من است، بهره بزرگى از فهم و دانش من به آنان داده شده است واى بر كسانى كه از امت من فضيلت آنان را تكذيب كنند و به خاطر دشمنى با آنان از من بگسلند خداوند بهره‌اى از شفاعت من به آنان ندهد.

ازدواج على (ع) با فاطمه (س)

احمد بن حنبل در مسند با سند خود از چند طريق از جمله آنها از «عبد اللَّه بن بريدة» از پدرش روايت كرده، اين كه ابو بكر و عمر جهت خواستگارى فاطمه به خدمت پيامبر رفتند پيامبر فرمود: سن او كم است پس از آنها، على 7 از فاطمه خواستگارى كرد كه با درخواست ايشان موافقت شد در نتيجه فاطمه به ازدواج على 7 درآمد.

و آنچه مناسب است در اينجا ذكر شود، روايتى است كه احمد بن حنبل در مسند به سند خود نقل كرده است طبق همان روايت: عمر بن خطاب از على 7 دخترش ام كلثوم را خواستگارى كرد. على 7 عذر آورد به اين كه سن او كوچك است.

[1] متقى هندى، كنز العمال، ج 6، ص 217، حديث شماره 3819. ابن ابى الحديد، شرح نهج البلاغه، ج 2، ص 450، طبع چهار جلدى.