اول بگذار مشتم، بعداً بگذار پشتم.

نیکو است اول دستمزد کارگر پرداخت شود. سپس به او مسئولیت بدهیم. این‌طوری کارگر با دلگرمی بیشتر کار را به نحو احسن به سرانجام می‌رساند.

امام صادق 7: می‌فرماید: «أَعْطِهِمْ أُجُورَهُمْ قَبْلَ‌ أَنْ‌ يَجِفَ‌ عَرَقُهُم‌؛ پیش از آن‌که عرق آنان (کارگر) خشک شود، مزدشان را بپرداز».[1]

اول خانه، بعد همسایه

شایسته است نخست به امور خانواده رسیدگی و نیازهای اقتصادی امنیتی و آرامشی آنان فراهم شود سپس به امور دیگران پرداخته شود.

اول چاه را بکن، بعد منار[2] را بدزد.

می گویند که در ده کیلومتری سبزوار روستایی است به نام «خسروجرد» که در آن مناری قدیمی وجود دارد که در سال ۵۰۵ ه.ق. ساخته‌شده است؛ و ارتفاع آن به ۳۸ متر می‌رسد.

در چند کیلومتری سبزوار هم‌محل دیگری است که در آن مناری نیست. روزی عده‌ای از اهالی این روستا تصمیم گرفتند که به خسروجرد بروند و منار آنجا را بدزدند و به روستا خودشان بیاورند. شب شد. صد رأس الاغ با خود بردند و آن‌ها را در تاریکی شب کنار هم چیدند تا منار را واژگون کنند و روی الاغ‌ها بار کنند و به محل زندگی خودشان ببرند.

پیرمردی از اهالی خسروجرد متوجه کار آن‌ها شد؛ اما دید که یک‌تنه نمی‌تواند با آن‌ها بجنگد. این بود که رو به آن‌ها کردوگفت: «شما که می‌خواهید منار بدزدید، چاهش

[1]. الکافی، ج ۵، ص ۲۸۹.

[2]. منار: ستونی بلند که از اجر یا سنگ ساخته می‌شد؛ و روی آن چراغی قرار می‌دادند تا راهنمایی برای مسافرین باشد و نیز نزدیک مسجد می‌ساختند تا بر بالای آن اذان بگویند.