خواهی شد.[1]

برخی افراد نگهبان بسیار خوب و انباردار بسیار مورداطمینانی هستند. ثروتی که با دست رنج خویش با هزاران عرق جبین به دست آوردند. تقدیم وارث محترم می‌کنند. تا شاید فاتحه‌ای بخوانند اما دلا کجایی که مراسم کفن‌ودفن نیز را اجباری و به‌سرعت انجام می‌دهند.

هدیه کینه را می‌برد.

امام صادق 7: نِعْمَ الشَّيْ‌ءُ الْهَدِيَّةُ أَمَامَ الْحَاجَةِ وَ قَالَ تَهَادَوْا تَحَابُّوا فَإِنَّ الْهَدِيَّةَ تَذْهَبُ بِالضَّغَائِن‌؛ هدیه پیش از ابراز نیاز نیکوست (پیش از آنکه طرف محتاج شود هدیه دهی) و فرمود به یکدیگر هدیه دهید تا دوستدار هم گردید؛ زیرا به‌راستی هدیه کینه‌ها را از میان می‌برد.[2]

هدیه قلب انسان را تسخیر می‌کند و آدمی را همیشه به یاد او زنده نگه می‌دارد؛ و کینه و کدورت را از آینه دل‌ می‌زداید.

زیباترین اخلاق

امام حسن مجتبی 7: إِنَّ أَحْسَنَ الْحَسَنِ الْخُلُقُ الْحَسَنُ؛ همانا نیکوترین نیکی اخلاق نیک است.[3]

اخلاق خوش سعادت و خوشبختی است چیزی است که بدون هزینه نیز قابل‌اجراست.

[1]. همان، ح ۵۸.

[2]. همان، ح ۹۷.

[3]. حَدَّثَنَا أَبُو الْحَسَنِ عَلِيُّ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ أَحْمَدَ الْأَسْوَارِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو يُوسُفَ أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ قَيْسٍ السِّجْزِيُ‌ الْمُذَكِّرُ قَالَ حَدَّثَنِي أَبُو مُحَمَّدٍ عَبْدُ الْعَزِيزِ بْنُ عَلِيٍّ السَّرَخْسِيُّ بِمَرْوَ الرُّوذَ قَاحَدَّثَنِي أَبُو بَكْرٍ أَحْمَدُ بْنُ عِمْرَانَ الْبَغْدَادِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو الْحَسَنِ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو الْحَسَنِ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو الْحَسَنِ قَالَ حَدَّثَنَا الْحَسَنُ عَنِ الْحَسَنِ‌ عَنِ الْحَسَن‌؛ شرح سند: ابوالحسن اولى محمد بن عبدالرحیم شوشترى و ابوالحسن دوم على بن احمد بصرى تمار و ابوالحسن سوم على بن محمد واقدى و حسن اولى حسن بن عرفه عبدى و حسن دوم حسن بن ابى الحسن بصرى و حسن سوم حسن بن على بن ابی‌طالب است. همان، ح ۱۰۲.