همگان دربند زبان است. اگر بدون تفکر و تدبر رهایش کردی دیگران را می‌گزد و رنج و آزار به‌جا می‌گذارد.

منشأ خشم

امام صادق 7: قَالَ الْحَوَارِيُّونَ لِعِيسَى ابْنِ مَرْيَمَ يَا مُعَلِّمَ الْخَيْرِ أَعْلِمْنَا أَيُّ الْأَشْيَاءِ أَشَدُّ فَقَالَ أَشَدُّ الْأَشْيَاءِ غَضَبُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ قَالُوا فَبِمَ يُتَّقَى غَضَبُ اللَّهِ قَالَ بِأَنْ لَا تَغْضَبُوا قَالُوا وَ مَا بَدْءُ الْغَضَبِ قَالَ الْكِبْرُ وَ التَّجَبُّرُ وَ مَحْقَرَةُ النَّاسِ؛

حواریون به حضرت عیسی بن مریم 7: عرض کردند: ای آموزگار نیکی، ما را آگاه نما که سخت‌ترین چیزها چیست؟ فرمود سخت‌ترین چیزها خشم خدا شکوهمند است. عرض کردند: چگونه می‌توان از خشم خدا در پناه ماند؟ فرمود به اینکه خشمگین نشوید. عرض کردند: منشأ خشم چیست؟ فرمود: تکبر؛ گردنکشی؛ کوچک شماری مردم.[1]

اگر خودخواه نبودم و اگر خود را کوچک می‌شماردم هرگز زبانه‌ی خشم را به روی دیگران نمی‌کشیدم.

آنچه را می‌پسندی

امام صادق 7: أَحِبُّوا لِلنَّاسِ مَا تُحِبُّونَ لِأَنْفُسِكُمْ؛ آنچه برای خود می‌پسندید، برای مردم نیز بپسندید.[2]

بهترین‌ها را برای دیگران برگزین. همان‌گونه که بهترین‌ها را برای خود گلچین می‌کنی.

ضمانت می‌کنم تهی‌دست نشود!

امام صادق 7: ضَمِنْتُ لِمَنِ اقْتَصَدَ أَنْ لَا يَفْتَقِرَ؛ هر که میانه‌روی کند، ضمانت

[1]. همان، ح ۱۷.

[2]. همان، ح ۲۳.