(1)

ملحقات‌

(2) 148) على 7 فرمود: پيامبران عليهم السّلام طاقباز بر پشت مى‌خوابند.

(3) 149) رسول خدا 6 نه زن داشت و همگى يك روانداز داشتند كه با گياه خوشبو و رنگين ورس يا زعفران رنگ شده بود؛ نوبت هر يك كه مى‌رسيد آن را به خانه او مى‌فرستادند و نم‌زده مى‌شد تا بويش پخش شود.

(4) 150) على 7 فرمود: شب‌زنده‌دارى سبب تندرستى و خشنودى پروردگار و در معرض رحمت حق قرار گرفتن است و تمسّك به اخلاق و شيوه پيامبران است.

(5) 151) امام صادق 7 فرمود: رسول خدا 6 چون به بستر خواب مى‌رفت مى‌گفت:

اللّهم باسمك احيى، و باسمك اموت‌

(خداوندا، به نام تو زنده مى‌گردم و به نام تو مى‌ميرم). و چون از خواب بر مى‌خاست مى‌گفت:

الحمد للَّه الّذى احيانى بعد ما اماتنى و اليه النّشور

(سپاس و ستايش خداى را كه مرا پس از ميراندن زنده كرد[1] و همه پس از مرگ به سوى او زنده و محشور مى‌شوند).

(6) 152) محمّد بن مروان گويد: امام صادق 7 فرمود: آيا شما را خبر ندهم كه رسول خدا 6 چون به بستر خواب مى‌رفت چه مى‌گفت؟ من گفتم: چرا، بفرماييد.

فرمود: آن حضرت آية الكرسى مى‌خواند و مى‌گفت:

بسم اللَّه، آمنت باللَّه، و كفرت بالطّاغوت، اللّهمّ احفظنى في منامى و في يقظتى‌

(به نام خدا، به خدا ايمان دارم، و از طاغوت بيزارم، خداوندا مرا در خواب و بيدارى حفظ فرما).

(7) 153) رسول خدا 6 بيشتر اوقات بالشى را از پوست كه از ليف خرما پر شده بود زير سر مى‌نهاد و هم روى آن مى‌نشست.

(8) 154) رسول خدا 6 هر گاه خواب هولناكى مى‌ديد مى‌گفت:

هو اللَّه الّذى‌

[1] -در اين حديث از خواب به مرگ تعبير شده است چنان كه در سوره زمر آيه 42 آمده است.