هر گونه حمل ديگرى مستحب است‌[1].

(1) 230. امام موسى بن جعفر 7 فرمود: حمل چهار گوشه تابوت كه سنّت بر آن جارى شده چنان است كه اول طرف دست راست ميت را به دوش گيرد، سپس طرف پاى راست، سپس پاى چپ و در آخر طرف دست چپ را حمل نمايد، تا به اين ترتيب چهار گوشه آن را به دوش گرفته باشد.

(2) 231. امام باقر 7 فرمود: امام حسن مجتبى 7 با گروهى از ياران خود نشسته بود كه جنازه‌اى را از آنجا عبور دادند، برخى از ياران برخاستند و امام حسن 7 برنخاست. چون جنازه را بردند برخى از ياران گفتند: خدا شما را سلامتى دهد، چرا برنخاستيد حال آنكه رسول خدا 6 اگر جنازه‌اى را حركت مى‌دادند از جا برمى‌خاست؟! امام فرمود: رسول خدا 6 فقط يك بار براى جنازه از جا برخاست، آن هم به خاطر آن بود كه جنازه يهوديى را عبور مى‌دادند و جا هم تنگ بود، رسول خدا 6 برخاست، زيرا نمى‌خواست كه جنازه بالاتر از سر آن حضرت حركت داده شود.

(3) 232. رسول خدا 6 هر گاه جنازه‌اى را تشييع مى‌نمود اندوه بر او غالب مى‌شد و بسيار در خود فرو مى‌رفت و كمتر سخن مى‌گفت.

(4) 233. على 7 فرمود: رسول خدا 6 پس از دفن ميت سه مشت خاك بر روى قبر مى‌ريخت.

(5) 234. امام باقر 7 فرمود: رسول خدا 6 در خصوص اموات بنى هاشم كارى مى‌كرد كه با ديگر اموات مسلمانان نمى‌كرد. هر گاه بر مرده‌اى از بنى هاشم نماز مى‌خواند و آب بر روى قبر او مى‌پاشيد دست خود را بر قبر مى‌نهاد به طورى كه اثر انگشتانش در گل ديده مى‌شد، و چون شخص غريب يا مسافر به مدينه وارد مى‌شد و قبر تازه را با اثر دست رسول خدا 6 بر آن مى‌ديد مى‌گفت: تازگى چه كسى از

[1] -يعنى پس از آنكه چهار طرف را دور زد اگر باز هم زير تابوت را بگيرد مستحب است.