بود كه حقّ آن ضايع نتوان گذاشت. پس، هردو در مقام مناقشت و دفع تو درآيند.

و اگر پادشاه رأيى زند كه تو آن را كاره باشى، با او موافقت نماى و تذلّل كن و به حقيقت دان كه سلطان اوست نه تو. پس، اولى آنكه تو متابعت مراد او كنى، نه آنكه از او مساعدت و متابعت توقّع داشته باشى و به حسب رأى و هواى خويش سخن گويى.

اين است كلام مجمل در قواعد و آداب اتباع و خدام ملوك و چون ايراد آن از اصل غرض كتاب بيرون بود، به همين مقدار اكتفا نمود و از تفصيل و ايراد امثله و شواهد و حكايات احتراز كرد، شايد بعضى از خصوص آن نوع سخنان از اثناى بعضى مباحث آينده به حسب مناسبت هر مقام ايراد شود.